Καθώς λοιπόν, προχωράνε ανάμεσα στα μνήματα, ακούνε ξαφνικά ένα τακ-τακ-τακ κάπου κοντά τους και πετάγονται από τον...
φόβο τους φωνάζοντας!!
Ο
ήχος ακουγόταν ολοένα και πιο καθαρά αλλά η ομίχλη που είχε εκείνη
βραδιά, τους εμπόδιζε να δουν τι ήταν αυτό που έκανε αυτόν τον ήχο.
Περπατώντας λοιπόν, δειλά δειλά προς τη μεριά που ακουγόταν το
τακ-τακ... διακρίνουν έναν γέρο δίπλα σε ένα μνήμα, να κρατά ένα σφυρί
και ένα καλέμι και να σκαλίζει κάτι σε έναν μαρμάρινο σταυρό.
Οι πιτσιρικάδες ξεφύσησαν μια ανάσα ανακούφισης μόλις είδαν τον παππού να σκαλίζει.
-
Μας τρόμαξες ρε μπάρμπα. Νομίζαμε ότι ήταν κάποιο φάντασμα και μας
κόπηκαν τα αίματα. Τί σου ρθε βραδιάτικα και σκαλίζεις στον σταυρό;

- Οι άχρηστοι! Έγραψαν το όνομά μου λάθος!