Τα ομαδικά σπορ είναι άκρως ανταγωνιστικά, ιδιαίτερα αν μιλάμε για υψηλό επαγγελματικό επίπεδο, όπως είναι το πρωτάθλημα της
Basket League. Παίζονται και διακυβεύονται πολλά, σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον όπως αυτό της Ελλάδας. Τα νεύρα τεντώνονται, όπως και οι αντοχές πολλών.
Αν είσαι, από την άλλη, γυναίκα που πρέπει να διευθύνεις μία ανδρική ομάδα μπάσκετ στην Α1, οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσεις είναι ακόμα περισσότερες, με πολλά στερεότυπα και προκαταλήψεις να μην έχουν ακόμα εξαλειφθεί.
Η Χριστίνα Σκέντζιου έκανε το μεγάλο βήμα και από το γραφείο τύπου ομάδων μπάσκετ που διεύθυνε, πολύ επιτυχημένα, τόσα χρόνια (Άρης Θεσσαλονίκης, Ήφαιστος Λήμνου, Φάρος Κερατσινίου) και συνεργασίες-projects με τις ομοσπονδίες μπάσκετ χωρών όπως η Ρωσία, το Ισραήλ και η Κύπρος, φέτος είναι η μοναδική γυναίκα γενική διευθύντρια σε ανδρική ομάδα μπάσκετ στην Α1 στην Ευρώπη, στην ομάδα του Ιωνικού Νικαίας Affidea.
Νικ Καλάθης και Χριστίνα Σκέντζιου
Η Χριστίνα Σκέντζιου μίλησε στην Athens Voice πώς είναι να είσαι γυναίκα σε ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό περιβάλλον, ανάμεσα σε άνδρες και προκαταλήψεις και πώς τα κατάφερε. Την ευχαριστούμε και για την παραχώρηση των φωτογραφιών.
Από το γραφείο τύπου, τώρα σαν η πρώτη γενική διευθύντρια στην Ευρώπη σε ομάδα μπάσκετ πρώτης κατηγορίας. Δύσκολο βήμα;
Πάρα πολύ δύσκολο βήμα. Όχι επειδή έχει πολλές ευθύνες και άγχος για να πετύχεις, να κάνεις αυτό που πρέπει, όπως πρέπει, αλλά γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις και άλλα πράγματα επειδή είσαι γυναίκα. Ακόμα και τώρα, το 2020, οι άνδρες θεωρούν πως έχουν μεγαλύτερη δύναμη και ισχύ, που εσύ πρέπει να έρθεις αντιμέτωπη και με αυτό.
Και μάλιστα σε ανδρική ομάδα μπάσκετ.
Έχω δουλέψει και σε γυναικεία ομάδα σαν team manager. Διαφορετική δουλειά εκεί, διαφορετική προσέγγιση. Πολλές φορές είναι δύσκολο να δουλεύεις και με γυναίκες αλλά εγώ πέτυχα σε πολύ καλά κορίτσια γενικότερα και δεν είχα πρόβλημα.
Με τους άνδρες είναι διαφορετική προσέγγιση, μεταχείριση, πρέπει να σκέφτεσαι και άλλα πράγματα γιατί είσαι γυναίκα, πώς θα πεις κάποια πράγματα και πώς θα τα καταλάβουν οι άλλοι, πάντα υπάρχουν δυσκολίες.
Είμαι από τις πολύ τυχερές γιατί έχω πέσει σε πολύ καλούς προέδρους όλα αυτά τα χρόνια, σοβαρούς ανθρώπους που δεν μου δημιούργησαν ποτέ πρόβλημα στη δουλειά μου. Είχα ελευθερία να κάνω κάποια πράγματα. Αλλά γενικά φέτος είδα μία υποτίμηση από ανθρώπους που είπαν «γιατί να είναι μία γυναίκα εκεί;» «πώς μπορεί μία γυναίκα να κάνει κουμάντο σε μία ομάδα;», «πώς γίνεται όλη η ομάδα να πρέπει να παίρνει άδεια από γυναίκα για να κάνει το οτιδήποτε;»
Λουκάς Μαυροκεφαλίδης και Χριστίνα Σκέντζιου
Τι κάνει μία γενική διευθύντρια σε μία ομάδα; Και πώς έγινε αυτή η μετάβαση, όπως είπαμε, από υπεύθυνη γραφείου τύπου;
Ελέγχει τα πάντα. Από μισθοδοσίες και πληρωμές, παραγγελίες υλικών, τα ταξίδια. Πραγματικά ελέγχει το παραμικρό, από τον πάγο που θα παραγγελθεί μέχρι και τις πληρωμές, τον τελευταίο λόγο έχω εγώ, σε συνεννόηση με τον πρόεδρο.
Η μετάβαση δεν ήταν άμεση, ούτε γρήγορη. Ήμουν στο γραφείο τύπου στον Άρη από το 2009 μέχρι 2011, τις καλές εποχές του Άρη. Μετά έφυγα στο εξωτερικό. Έκανα κάποια εξειδίκευση που δεν υπάρχει στην Ελλάδα, ήμουν event manager σε μεγάλες διοργανώσεις, σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τουρνουά, Special Olympics, στο οργανωτικό κομμάτι – όχι γραφείο τύπου. Απλά, επειδή συνδύαζα το οργανωτικό , το μεταφραστικό και το δημοσιογραφικό, έκανα πολλές δουλειές και μπορούσα να έχω γενικότερη άποψη στο συντονιστικό όλων αυτών των τμημάτων.
Και ήμουν επίσης η πρώτη γυναίκα στην Ευρώπη σαν event manager εθνικών ομάδων. Έχω δουλέψει σε διάφορα τουρνουά στην Κύπρο, στο Ισραήλ, στο Βέλγιο, στη Βουλγαρία, στην Ουκρανία, στην Ισπανία, στην Ιταλία. Στη Ρωσία όταν ήταν προπονητής ο Ντέιβιντ Μπλατ, ήμουν υπεύθυνη των φιλικών παιχνιδιών και της προετοιμασίας της εθνικής Ρωσίας. Έχω δουλέψει και με την ομοσπονδία μπάσκετ του Ισραήλ, σε επίσημα παιχνίδια τους, πανευρωπαϊκά και άλλα. Στην Κύπρο, όπου πάλι θα είμαι εκεί αυτές τις μέρες, γιατί έχουν κάποια προκριματικά παιχνίδια και θα είμαι συντονίστρια και εκεί.
Μετά από όλη αυτή τη δουλειά αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα, εν μέσω κρίσης. Έκανα και ένα πέρασμα από το NBA όπου έμεινα κάποια μεγάλα διαστήματα, έκανα συνεντεύξεις, εκπαίδευση στο κομμάτι του management και του event management όπου δεν υπάρχει ιδιαίτερη εξειδίκευση στην Ελλάδα.
Χριστίνα Σκέντζιου και Ντέιβιντ Μπλατ
Πάμε λίγο πίσω. Πώς απέκτησες αυτή τη σχέση με το μπάσκετ;
Από μικρή ηλικία έπαιζα μπάσκετ σε ομάδες. Με ώθησε ο πατέρας μου στον αθλητισμό, στα Γρεβενά που μέναμε, από το δημοτικό ακόμα έπαιζα μπάσκετ σε ομάδα. Από τις πρώτες τότε γυναικείες ομάδες μπάσκετ της περιοχής, πριν πολλά χρόνια, σκέψου.
Ο πατέρας μου ήταν παράγοντας στο ποδόσφαιρο. Επειδή ήμουν αντιδραστικό πνεύμα, δεν θέλω να συνδεθεί κάτι με κάποιον που γνωρίζει το χώρο. Όσο και να ήθελε να με ωθήσει στο ποδόσφαιρο, εγώ ασχολήθηκα με το μπάσκετ. Έπαιζα μπάσκετ, έβλεπα μπάσκετ, αν και μέναμε στα Γρεβενά πηγαίναμε στη Θεσσαλονίκη και βλέπαμε τότε στο Παλέ ντε Σπορ των Άρη και τον ΠΑΟΚ, στις πολύ καλές εποχές τους και έτσι σιγά σιγά άρχισα να ασχολούμαι με το μπάσκετ. Μετά πέρασα στο Τμήμα Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είχα ασχοληθεί με τον εθελοντισμό σε ομάδες μπάσκετ, από μεταφράσεις μέχρι το κομμάτι θέσεων-seating στα γήπεδα.
Μετά από εκεί, έκανα ένα προπτυχιακό στην Ισπανία και βρέθηκα στη Γρανάδα. Εκείνη τη χρονιά, το 2007, διεξαγόταν το Ευρωμπάσκετ στην Ισπανία και ο όμιλος της Ελλάδας ήταν στην Γρανάδα. Είχε βγει τότε και μία προκήρυξη για θέση στο πανευρωπαϊκό, μου το είπε και ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη, πήγα σε συνέντευξη και με πήραν τελικά οι Ισπανοί γιατί μιλούσα πολλές ξένες γλώσσες. Οπότε εκεί, στη Γρανάδα, γνώρισα και τους έλληνες δημοσιογράφους, τον Βαγγέλη Ιωάννου, τον Βασίλη Σκουντή, τον κ. Βασιλακόπουλο σαν πρόεδρος τότε της FIBA Europe και με τη βοήθεια του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Νίκου Φιλίππου που ήταν τότε μάνατζερ στην εθνική και έβλεπαν τότε πόσο πολύ τους βοηθούσα, με πήραν. Γιατί κυρίως ήξερα τη γλώσσα. Με πήραν μαζί τους στα προημιτελικά στη Μαδρίτη και στα τελικά. Και από την επόμενη χρονιά, εκεί που έλεγα πως είμαι φιλόλογος και θα γίνω μία δασκάλα, που δεν μου άρεσε καθόλου όλο αυτό, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα.
Σε συνεννόηση με τον Βαγγέλη Ιωάννου, μου πρότεινε να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Γιατί τότε, 15 χρόνια πριν, δεν υπήρχε αυτό, επικοινωνία, δημόσιες σχέσεις, να το σπουδάσεις κάπου. Εγώ ποτέ δεν ήμουν δημοσιογράφος, να κυνηγήσω την είδηση, να κάνω ρεπορτάζ, ήμουν αυτή που έδινε την είδηση. Δεν υπήρχε τότε κάτι γύρω από αυτό στην Ελλάδα, αθλητικό management ή δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία, είναι διαφορετικό κομμάτι από τη δημοσιογραφία.
Μετά την εθνική ομάδα, έκανα δημοσιογραφία, μετά πήγα στον Άρη το 2009. Από τις πιο μικρές σε ηλικία σε γραφείο τύπου. Η πρόταση ήρθε εντελώς τυχαία. Με είδαν σε ένα άλλο event οι άνθρωποι του Άρη και με πήραν. Άλλο πόλεμο δέχτηκα στον Άρη επειδή ήμουν γυναίκα. Δραματικά δύο χρόνια, με απειλές, τηλεφωνήματα, μου χαράκωναν το αυτοκίνητο, απειλητικά γράμματα – τα έχω κρατήσει κιόλας, «τι θέλει αυτή εκεί;» «γιατί να κάνει κουμάντο;» Γιατί είχα πει στον πρόεδρο όταν πήγα εκεί ότι θα βάλω μία τάξη εδώ, όχι μπαίνει όποιος θέλει – όποια ώρα θέλει – όποιος ήθελε μιλούσε με όποιον ήθελε. Στην πορεία κατάλαβαν, πως δεν έχω σκοπό να βλάψω κάποιον, ούτε να υποτιμήσω κάποιον, πάντα υπήρχε ισονομία και ισοτιμία.
Είσαι ευχαριστημένη με την μέχρι τώρα πορεία του Ιωνικού Νικαίας Affidea;
Ξεκινήσαμε πολύ καλά. Το να κρατήσει ένας άνθρωπος μία ομάδα μόνος του στην Α1, ξεπερνάει τα όρια της τρέλας. Επειδή με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και πρόεδρο συνεργάζομαι πέντε χρόνια, από την τρελή πορεία του Φάρου Κερατσινίου με τον τελικό κυπέλλου το 2016, τις ανόδους και με τον Ιωνικό από τη Β’ Εθνική στην Α1, εγώ ήμουν η πρώτη που του είπα πέρσι «δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς με την Α1 αν είσαι μόνος σου». Ακόμα και αν με αυτά που του είπα, δεν θα είχα δουλειά φέτος εγώ. Συνεχίζω να το πιστεύω πως ένας και μόνο άνθρωπος, χωρίς καμία στήριξη και συμπαίκτες, είναι αφύσικο με τα τόσα έξοδα και ανύπαρκτα έσοδα, γιατί να το κάνει; Καλώς έκανε και έφυγε. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος άνηκε στον Ολυμπιακό και γύρισε πίσω, ενώ ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης επέλεξε να συνεχίσει στον Προμηθέα.
Πώς βλέπεις το ελληνικό πρωτάθλημα φέτος;
Περίεργο χωρίς τον Ολυμπιακό και με τις φετινές πορείες του Άρη και του ΠΑΟΚ. Περίεργο και στενάχωρο. Βασικά, όλοι μπορούν να κερδίσουν και να χάσουν από όλους. Θεωρούσα πως ο Παναθηναϊκός θα κάνει περίπατο αλλά ήδη έχει δύο ήττες. Αυτό το καθιστά πολύ ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα. Μου αρέσει αυτό. Αυτό που υπάρχει στο ισπανικό πρωτάθλημα που το θεωρώ πρότυπο στην Ευρώπη.
Ίσως εδώ γίνεται «ανταγωνιστικό» γιατί σχεδόν όλοι είναι στα ίδια οικονομικά δεδομένα, ασχέτως φανέλας και ιστορίας.
Είναι δύσκολο για μία ομάδα. Μπορείς να ξεκινάς με όνειρα και φιλοδοξίες αλλά ξαφνικά δεν έχεις ούτε 100 άτομα στο γήπεδο. Έχουμε και πολλά έξτρα λειτουργικά έξοδα γιατί δεν παίζουμε και στο δικό μας γήπεδο. Η καλύτερή μας μέρα ήταν όταν κόψαμε 100 εισιτήρια και 28 εισιτήρια η χειρότερη. Είναι καθαρά στην τρέλα του κάθε προέδρου. Όλες οι ομάδες μπαίνουν μέσα, στο τέλος δεν θα θέλει καμία να συμμετέχει.
Σε αντίθεση, στην Ισπανία έχουν πολύ περισσότερα έσοδα, πολύ μεγαλύτεροι χορηγοί. Ξέρεις τι γίνεται στην Ισπανία; Έχει η Μάλαγα ομάδα, έχει η Σεβίλλη, η Μπαρτσελόνα. Εκεί έχουν την κυβέρνησή τους αλλά έχουν και κάποια αυτονομία οι περιοχές, Ανδαλουσία, Βάσκοι, Βαρκελώνη, βοηθιούνται πολύ από την τοπική κοινωνία. Και βασικά ο κόσμος πηγαίνει στο γήπεδο. Τα γήπεδα είναι μεγάλα και πέραν της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχουν και πολλούς τοπικούς χορηγούς, μεγάλα τηλεοπτικά.
NBA. Έχεις παρακολουθήσει αγώνες; Άλλος κόσμος εκεί;
Έχω δει πάνω από 300 αγώνες NBA, έμενα εκεί για μεγάλα διαστήματα. Από θέματα νοοτροπίας, δεν έχουμε καμία σχέση. Οργανωτικά θα μπορούσαμε να πάρουμε πράγματα από το NBA. Νούμερο ένα στο NBA είναι το marketing. Μπορούν να πάρουν ένα απλό αντικείμενο, ένα ποτήρι, και να το μετατρέψουν σε προϊόν που θα πουλήσει, κάτι μοναδικό. Όλα θέμα marketing. Κάτι το οποίο στερούμαστε πολύ εδώ. Προσπαθούμε, κάνουμε βήματα αλλά με πενιχρά μέσα. Marketing και οργάνωση, αυτά τα δύο. Υπάρχουν όμως οι άνθρωποι που δεν τους δίνεται όμως η ευκαιρία να την αρπάξουν και να κάνουν πράγματα.
πηγη:athensvoice.gr/
