Οι οργανωμένοι φίλοι του Εργοτέλη, «Alternatives» με ανάρτησή τους στο facebook κάνουν αναφορά στην ιστορική άνοδο τής ομάδας τους , το 2004. Αναλυτικά το κείμενοτων «Alternatives: «Πέρασαν 12 χρόνια από εκείνη την ονειρεμένη μέρα στο μπαράζ της Θεσσαλονίκης με τον Ακράτητο. Ήταν αποκορύφωμα της τετραετίας εκείνης, που είχε ένα τέλος που κανείς μας δεν φανταζόταν όταν ξεκινούσε η προσπάθεια ανασυγκρότησης της ομάδας το 1999, μετά από μία τραγική περίοδο. Αυτή ακριβώς ήταν η μεγαλύτερη συνεισφορά του διδύμου Σουλτάτου- Τζώρτζογλου, σε μία περίοδο που η ομάδα είχε μείνει χωρίς δελτίο, χωρίς ρεύμα, χωρίς υπόληψη. Που κατάφερε να της δώσει ζωή και όραμα, και μαζί με όλο αυτόν τον υπέροχο κόσμο που κάθε Κυριακή και κάθε Τετάρτη γέμιζε το Μαρτινέγκο από άκρη σ΄ άκρη , να τη φτάσει εκεί που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την απίστευτη ατμόσφαιρα σε κάθε αγώνα, με τον κόσμο στο Μαρτινέγκο να ξεπερνάει τις 2.500, με τον Ποσειδώνα Νέων Πόρων, τις 4.000 με την πρώτη Κέρκυρα, τις 4.500 με την Καλαμαριά. Το ίδιο με την μεγάλη πορεία στο κύπελλο που φτάσαμε μέχρι τους 16, όπου αντιμετωπίσαμε τον Ολυμπιακό, έχοντας αποκλείσει πιο πριν 2 ομάδες παραπάνω κατηγορίας από εμάς, σε διπλά παιχνίδια. Αυτές οι ατέλειωτες χαρές στο απόρθητο κάστρο του Μαρτινέγκο όπου ο ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ μετρούσε μόνο νίκες για ενάμιση χρόνο, ρεκόρ σε επίπεδο πανευρωπαϊκό τότε. Εκείνο το ιστορικό μπαράζ της Θεσσαλονίκης ήταν η εκδίκηση της ιστορίας, η αποκατάσταση μίας ιστορικής αδικίας, που στέρησε στην ομάδα τις προηγούμενες δεκαετίες την ευκαιρία να διεκδικήσει την άνοδο της στη μεγάλη κατηγορία, λόγω των γεγονότων του 1968, που την ακολουθούσαν και της στοίχησαν για πάρα πολλά χρόνια. Όμως και στο ίδιο το μπαράζ δεν ήρθε χωρίς να προβλήματα. Ενώ ο νόμος όριζε ότι το μπαράζ έπρεπε να διεξαχθεί σε απόσταση περίπου ίση από τις έδρες των δύο ομάδων, επομένως η λογική έλεγε Ρόδο, η τότε ΕΠΟ, του κατά τα άλλα φίλου Γκαγκάτση, όρισε το ματς στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Ο Εργοτέλης είχε φτάσει στο σημείο να ζητάει να γίνει το ματς στην Αθήνα, ακόμα και αν ήταν έδρα της αντίπαλης ομάδας. Παρόλα αυτά, οι Εργοτελίτες έφυγαν με αεροπλάνα, βαπόρια και αυτοκίνητα και έφτασαν κάτω από το Λευκό Πύργο, με τις κίτρινες σημαίες και από εκεί όλοι μαζί για το γήπεδο του μπαράζ, όπου ενώθηκαν με τους κρητικούς κατοίκους της Θεσσαλονίκης, δημιουργώντας τρομερή ατμόσφαιρα. Η διαφορά δυναμικότητας ήταν εμφανέστατη, με τον Ακράτητο, έμπειρη ομάδα Α εθνικής για χρόνια, με έμπειρους παίχτες, να είναι σαφώς ανώτερος από εμάς. όμως η ψυχή των παιχτών, η τύχη, η ώθηση της εξέδρας, έσπρωξαν το μαγικό πόδι του Σιλά, στη τελευταία φάση του αγώνα, να σκοράρει και να σημάνει την έναρξη των πανηγυρισμών στους απανταχού Εργοτελίτες και κρητικούς. Όσοι ήταν στη Θεσσαλονίκη δεν κοιμήθηκαν εκείνη τη μέρα, αντίστοιχα και στο φωταγωγημένο Ηράκλειο, ο κόσμος μαζεύτηκε στη Πλ.Ελευθερίας και μετά στο Μαρτινέγκο,όπου γιόρτασε μέχρι το πρωί. Την επόμενη μέρα το απόγευμα ανακοινώθηκε: Η ομάδα θα έφτανε στο αεροδρόμιο στις 6! Το αεροδρόμιο του Ηρακλείου ήταν γεμάτο από νωρίς με πανό και καπνογόνα. όλοι οι παίχτες, ο Μύρωνας Σηφάκης, το δίδυμο, στα χέρια του κόσμου. Το λεωφορείο έκανε 3 ώρες να φτάσει στο Μαρτινέγκο. Κόσμος κόρναρε, έβγαινε από τα παράθυρα να αποθεώσει, είχε σταματήσει η κυκλοφορία στο κέντρο. Ποιος να σου το ‘λεγε; Ο ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ, το καμάρι του Μασταμπά, της Θερίσου, της Κνωσσού, του Πόρου, του παλιού Ηρακλείου, ομάδα που ξεκινούσαμε με τα πόδια από τα σπίτια μας να πάμε να τη δούμε, στην Α ΕΘΝΙΚΗ!!! Το πρώτο μέρος των 12 χρόνων από εκείνη την μέρα κλείνει το κύκλο του με το μπαράζ της Θεσσαλονίκης. Οπωσδήποτε, οι εποχές είναι διαφορετικές, όμως ποιος δεν θα ΄θελε, να ξαναζήσει τέτοιες στιγμές ο ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ ΜΑΣ; Στο χέρι μας είναι. VENCEREMOS!». 

ekriti.gr