Το διαπίστωσα και στις επόμενες συνομιλίες μας και λίγο πριν αρχίσει η κουβέντα μας, όταν και με πήρε τηλέφωνο ώστε να με ενημερώσει ότι σε πέντε λεπτά φτάνει. Το ραντεβού είχε οριστεί στις 19:30 το απόγευμα στη Γλυφάδα. Ακριβώς στην ώρα του ήταν εκεί. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν: μα μπασκετικός δεν είσαι;
Ο πανύψηλος Γιώργος Σαμαράς (1.93) κάθισε στο μπαρ και πραγματικά μίλησε για πράγματα που αισθανόταν. Ευθύς, με ξεκάθαρους στόχους, ειλικρινής, με πάθος. Κάποια στιγμή σχεδόν δάκρυσε όταν μας περιέγραφε τι έγινε στα αποδυτήρια της Εθνικής μετά τον αποκλεισμό με την Κόστα Ρίκα. “Πονάω ακόμη”, είπε όπως πονούσε επί 16 μήνες στη μέση του και επέλεξε τη μοναξιά των ΗΠΑ. Έλαμψε το πρόσωπό του όταν μας εξηγούσε το όραμά του με τον ΟΦΗ και μας κατέγραψε μοναδικά τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του: το πέναλτι με την Ακτή Ελεφαντοστού στο Μουντιάλ του 2014. Εξοργίστηκε μ’ όλα αυτά που ειπώθηκαν μετά το ματς της ομάδας του με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, αλλά όπως μας εκμυστηρεύτηκε δεν θα κάνει ούτε στιγμή πίσω, μέχρι να ολοκληρώσει το έργο του. Αναφέρθηκε επίσης στον Φορτούνη, τον Γκάλη και τον Παπαλουκά, τον Τζόρνταν και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Και στο τέλος απάντησε σε όλους όσοι παρακολουθούν τη ζωή του από την κλειδαρότρυπα.
Ο Γιώργος Σαμαράς ξεφυλλίζει το βιβλίο της ζωής του στο Sport24.gr.
Chapter 1
Ο Σαμαράς πίσω από τα φώτα, το "παραγοντιλίκι" και η μοναξιά
Μόλις άρχισε η κουβέντα τον ρώτησα το αυτονόητο. Γιατί; Γιατί ένας τύπος διάσημος, με αρκετά χρήματα, χορτασμένο από το ποδόσφαιρο και τη ζωή του να ασχοληθεί με ένα τοξικό περιβάλλον όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο...
“Πρώτα απ’ όλα σε πολλές συζητήσεις με τον πατέρα μου πάντα μού έλεγε “το μετά το έχεις σκεφτεί; δούλευε το μετά”. Σε όλες τις συζητήσεις ήμουν κατά στο να γίνω προπονητής. Δεν θα ήθελα να συνεχίσω σ’ αυτή την καθημερινότητα, ξενοδοχεία, πτήσεις, είχα κουραστεί. Δεν είχα όμως τη λύση στο τι θα κάνω. Ήθελα να μείνω στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν ήξερα πώς.
Έφαγα μια μεγάλη σφαλιάρα μετά το Μουντιάλ, που έμεινα ενάμιση χρόνο έξω λόγω της μέσης. Ήθελα να ήμουν και μόνος μου, το είδα τόσο εγωιστικά, τόσο μοναχικά, έκανα την διακοπή συμβολαίου, να το ψάξω μόνος μου. Αυτό το διάστημα των 16 μηνών δούλευα πράγματα, σκεφτόμουν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Μπήκε στο μυαλό μου ο ΟΦΗ, όχι σαν ΟΦΗ, αλλά σαν ένα πρότζεκτ γενικότερο, για τον αθλητισμό, τον αθλητικό τουρισμό, με εγκαταστάσεις, με ακαδημίες. Όλα αυτά για να τα κάνεις πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν. Θεώρησα ότι το καταλληλότερο μέρος για να υπολοποιηθούν είναι η Κρήτη και ο ΟΦΗ”.
Η απάντησή του δεν με κάλυψε. Ήξερε πού πάει να μπλέξει; Επιμένω για το τοξικό περιβάλλον. Εκεί το πρόσωπό του αρχίζει να παίρνει πιο σοβαρή μορφή...
“Τοξική είναι η Ελλάδα και όχι μόνο ο αθλητισμός. Αλλά η Ελλάδα για να αλλάξει κάποια στιγμή, κάποιοι πρέπει να κάνουν την αρχή. Δεν είμαι εδώ για να αλλάξω το ποδόσφαιρο. Απλά έχω την ανάγκη να είμαι σε μία ομάδα, που να ξεχωρίζει από τους υπολοίπους. Να ξεχωρίζει όχι μόνο για τα 90 λεπτά μέσα στον αγωνιστικό χώρο και για το “κερδίζω ή χάνω”, αλλά να ξεχωρίζει για την οργάνωση, τις ακαδημίες, τις εγκαταστάσεις. Να βοηθήσουμε και άλλα αθλήματα, όπως είναι ο Ερασιτέχνης. Επίσης ένα πρότζεκτ είναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις. Μπορείς να διαθέτεις 12 γήπεδα σε ένα μεγάλο χώρο -υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην Κρήτη- και να έρχονται οι ομάδες να κάνουν προετοιμασία. Γιατί να πηγαίνουν οι ομάδες αλλού; Εγώ πήγαινα Μάλτα, Ισπανία, είναι καλύτερα από εμάς αναφορικά με τον καιρό; Όχι... Επειδή τα έχω φάει με το κουτάλι αυτά, ήθελα να κάνω κάτι από την αρχή, αλλά ήθελα να κάνω κάτι αρχικά ιδιωτικό, αλλά στην εξίσωση όταν υπάρχει ένα brandname όπως ο ΟΦΗ, ακόμη και αν είναι απαξιωμένο για πολλά χρόνια, τότε λες αξίζει τον κόπο. Για το καλό τη πόλης μου, την κοινωνία του Ηρακλείου και έπειτα της Κρήτης”.
Μοιραία η συζήτηση πήγε στις προτάσεις που είχε δεχθεί από τους ελληνικούς συλλόγους. Δεν τους υποτίμησε, αλλά ήταν σαφές από τις απαντήσεις του ότι δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα...
“Ως ποδοσφαιριστής, στη διάρκεια της καριέρας μου υπήρχαν προτάσεις και σκέψεις να γυρίσω στην Ελλάδα είτε λέγονται πράσινοι, κόκκινοι, κίτρινοι, μαύροι, άσπροι. Δεν θα γύρναγα. Όχι λόγω των οικονομικών της Ελλάδας. Το Χ συμβόλαιο στην Αγγλία μπορεί να μου το έδιναν και στην Ελλάδα, αλλά δεν μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία. Δεν με κάλυπτε ποδοσφαιρικά το “γύρω-γύρω”, η οργάνωση. Δεν ήθελα να χαλάσω το όνομά μου. Θα πήγαινα στους πράσινους, θα φώναζαν οι κόκκινοι ότι είμαι Παναθηναϊκός. Τώρα πάω εκεί που μεγάλωσα στην ομάδα που αγαπώ από παιδί. Αφήνω εκτός τον πατέρα μου, έπαιξε στον Παναθηναϊκό και είναι μια ειδική περίπτωση, καθώς είναι σήμα κατατεθέν και για τους οπαδούς του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού. Τα παιδικά μου χρόνια είναι ΟΦΗ, είναι να πηγαίνω σχολείο και μετά στις προπονήσεις και συνέχεια στο γήπεδο, αυτό δεν αγοράζεται. Τώρα για το αν θα χαλάσω το όνομά μου, τώρα που ασχολούμαι με τα διοικητικά, οι άνθρωποι που είναι μέσα στο ποδόσφαιρο και με ξέρουν από κοντά, ξέρουν ότι δεν μπορώ ν’ αλλάξω. Με ξέρουν σαν άνθρωπο, έχω δείξει ως παίκτης τι είμαι και δεν έχω δώσει δικαίωμα σε κανέναν. Ούτε τώρα δίνω δικαίωμα, ούτε πρόκειται, αλλά δεν θα τολμήσουν να πουν κάτι”.
Δίπλα μου ακριβώς και σε απόσταση αναπνοής από τον Σαμαρά καθόταν ένα παιδί 22 ετών από το Ηράκλειο της Κρήτης. Ασκεί την πρακτική του στο Sport24.gr και επί δύο ώρες καθόταν όρθιος και κοιτούσε στα μάτια τον θρύλο όπως μου τον αποκάλεσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας προς τη Γλυφάδα. Ο Γιώργος όμως δεν αισθάνεται θρύλος...
“Όχι και ούτε πρόκειται να το αισθανθώ. Το ίδιο μου έλεγαν και στη Σκωτία αλλά δεν το καταλάβαινα. Όταν είσαι μακριά από το τόπο σου, δεν μπορείς να πιάσεις τον σφυγμό. Τώρα που είμαι κάτω γίνεται το ίδιο, γιατί δεν χαλαρώνω. Δεν λέω είμαι θρύλος, άρα δεν με ακουμπάει κανείς. Δουλεύω και όλα κρίνονται από τα αποτελέσματα”.
“Tο να είσαι πρότυπο και το να εμπνέεις σεβασμό σε ανθρώπους είναι σημαντικό. Το να είσαι πρότυπο στα νέα παιδιά 16-17-18 χρονών και να προσπαθείς να τα βοηθήσεις να εξελιχθούν είναι πολύ σημαντικό. Κι όμως τα 10χρονα δεν με ξέρουν, πρέπει να κάνω κάτι για να τα εμπνεύσω. Δημιουργώ καταστάσεις να τα εμπνέω μέσα από τη δουλειά μου με τον ΟΦΗ”.
Το πινγκ πονγκ πάει στη διαχείριση που μπορεί να έχει ένας αθλητής μετά το ποδόσφαιρο. Και οι δύο γνωρίζουμε ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες -προκύπτει από τη συζήτηση- που έχουν καταστραφεί οικονομικά...
“Υπάρχουν παραδείγματα από πολλούς ποδοσφαιριστές. Κάποιες καταστάσεις είναι γνωστές, κάποιες άλλες όχι. Πολλοί έχασαν τα λεφτά τους επειδή δεν έκαναν καλή διαχείριση. Όταν σταματάει το ποδόσφαιρο και κλείνουν τα φώτα, επειδή όλοι σε έχουν ξεχάσει, δημιουργείται υπαρξιακό πρόβλημα. Τότε προσπαθείς να κάνεις πράγματα για να δείχνεσαι. Εκεί αν δεν είσαι ώριμος και σταθερός, πέφτεις στα μάτια του κόσμου. Εγώ δεν το είχα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Μέχρι το Μουντιάλ λέω είμαι ΟΚ, θα συνεχίζω να παίζω και όσο αντέξει το κορμί μου. Έχω κάνει επενδύσεις, έχω λεφτά στην άκρη, έχω ένα σπίτι δικό μου, θα πάω στην Κρήτη και μέχρι τα 70 μου δεν θα ασχοληθώ με τίποτα. Αυτή ήταν η αρχική σκέψη μου. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Πες ότι είδα ένα όνειρο και άρχισα να σκέφτομαι ένα πρότζεκτ στην Κρήτη. Πήρα μια απόφαση να συνεχίσω διοικητικά στην ομάδα που αγαπώ. Αλλιώς θα έκανα αυτό που είπα, σπίτι, κήπος και θα κοίταζα τη θάλασσα μέχρι τα 100 μου”.
Δεν του το είπα στα ίσα, αλλά ο ΟΦΗ πάει για πρωτάθλημα; Ποιο είναι το όριο...
“Δεν έχει όριο. Δεν βάζω σύνορα, κάνω αυτό και τελείωσα, είναι σαν τη Ντίσνεϊλαντ. Έχεις ένα όραμα δεν ξέρεις που θα καταλήξει. Βάζω τη βάση αλλά υπάρχει και ο τουρισμός. Κάποια στιγμή μπορεί να εμφανιστεί μία έκταση δίπλα σου και να κάνεις ένα ξενοδοχείο. Δεν ξέρω, η βάση είναι το ποδόσφαιρο του ΟΦΗ, το που τελειώνει αυτό δεν το ξέρω”.
Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπε για τη μοναξιά. Έβλεπα ότι ήθελε να μιλήσει, να ανοιχτεί. Τον ρώτησα ευθέως για τον τραυματισμό του, τον πόνο που ένιωθε, τις αμέτρητες φορές που σκέφτηκε να τα παρατήσει. Τον ρώτησα για τον Βιεϊρίνια. Θυμήθηκε τον Λάζαρο. Άκουγα για τον πόνο και το έβλεπα στα μάτια του. Η περιγραφή του είναι συγκλονιστική. Και βγαίνει μέσα από τη ψυχή του. Σαν να αποτάσσει εκείνες τις στιγμές.
“Αυτό που έπαθε ο Βιεϊρίνια είναι ένας από τους δύο χειρότερους τραυματισμούς. Τουλάχιστον εκεί ξέρεις ότι θα πάρει εννιά μήνες, σαν τον Χριστοδουλόπουλο. Άλλοι επιστρέφουν σε έξι μήνες, άλλοι σε 12. Εύχομαι τα παιδιά να γυρίσουν σύντομα πίσω. Εκεί υπάρχει ένας προβληματισμός, ξεκινάς ένα χειρουργείο, μετά βηματισμούς και αργότερα τρέξιμο.
Εγώ δεν ήξερα τι πρόβλημα είχα. Το πρώτο εξάμηνο πήγε στο είναι ή δεν είναι. Είναι δισκοκήλη; Χτυπάει αυτό το νεύρο; Μου έλεγαν κάνε μία επισκληρίδιο μήπως δουλέψει το φάρμακο. Να κάνω εγχείρηση ή να μην κάνω εγχείρηση, οι μισοί μου έλεγαν κανε να γλιτώσεις, οι άλλοι ότι θα πας 50% κάτω από αυτό που θα ήσουν. Δεν ήξερα τι να κάνω, έλεγα να μάθω να παίζω με πόνο ή να την κάνω να γυρίσω μετά από ένα διάστημα και να μην ξέρω πώς θα μαι. Στα 30 μου δεν ήξερα το μέλλον μου. Πήγα στη Νέα Υόρκη. Ήθελα να μείνω μόνος μου, να το περάσω μόνος μου. Βρήκα ένα γιατρό μέσω του φίλου μου Νίκου Παπαϊωάννου (δημοσιογράφος), πήγαμε και τον βρήκαμε. Με βοήθησε πάρα πολύ. Έμεινα στη Νέα Υόρκη για περίπου 9 μήνες από τον Ιούνιο μέχρι τον Απρίλιο, αλλά μόνος. Μιλούσα με τους γονείς μου τηλεφωνικά, αλλά ήταν μία περίοδος της ζωής μου που δεν μιλούσα σε κανέναν. Ούτε με ενοχλούσαν ούτε τους ενοχλούσα. Επιλογή μου ήταν δεν ήταν κάτι δύσκολο, εγώ το επέλεξα, κατεβάζω τα στόρια και όπου βγει. Άντεξα άλλους 8 μήνες που έμεινα Αμερική. Στην Οκλαχόμα έμεινα καθαρά για το γιατρό μου, για να είμαι κοντά του. Έκανα 2 ώρες ταξίδι για να τον βλέπω, γιατί ήταν ένα σοκ. Πρέπει να ξέρεις μετά από 18 μήνες πώς αντιδρά το σώμα σου. Έπειτα από 8 μήνες που είδα ότι πατάω καλά γύρισα, στην Ευρώπη, 6 μήνες στην Ισπανία, ένα χρόνο στην Τουρκιά. Δεν άντεξα άλλο. Εκεί στην Τουρκία ο χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Ειδικά στα τελευταία ματς, πονούσα, κουραζόμουν και ό,τι συντήρηση και ενδυνάμωση να κάνεις, τα πράγματα δεν έφτιαχναν. Είχα κάνει τέτοια διαχείριση που ήταν δική μου απόφαση να σταματήσω, όχι του σώματός μου”.
~~~
Chapter 2
Η Κόστα Ρίκα, το κλάμα στα αποδυτήρια, το άσχημο κλίμα με Ρανιέρι
Ο πόνος εδώ είναι διαφορετικός. Αλλά και πάλι εμφανής στα μάτια του. Το διηγείται και στα λόγια του υπάρχει το μεγάλο WHAT IF.
“Δεν θέλω να μιλήσω, τι άλλο να πω για την Κόστα Ρίκα. Πονάει, τι να σου πω. Πονάει. Αν γυρνούσα σε ένα παιχνίδι πίσω στα 500 που έχω παίξει στην καριέρα μου θα γυρνούσα πίσω σε αυτό το ματς , γιατί ήταν τελείως άδικος ο τρόπος που χάσαμε. Θεωρώ ότι τα ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού και την Κόστα Ρίκα, ήταν τα δύο καλύτερα παιχνίδια που έχει παίξει η Εθνική από το 2006 έως το 2014”.
Του περιγράφω πώς ζήσαμε το ματς στην Ελλάδα και με διακόπτει...
“Μία φορά το έχω δει το παιχνίδι, άμα καθίσεις και δεις την απόκρουση που έχει κάνει ο Νάβας στο πλασέ του Σαλπιγγίδη ή αυτό που έχει χάσει ο Μήτρογλου στο 120’ τρελαίνεσαι. Δεν γίνεται να το ξαναχάσουν. Να χάσει πέναλτι ο Γκέκας; Δεν γίνεται. Που ο Φάνης έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και βάζει γκολ με το σβέρκο και το γόνατο. Πριν τα πέναλτι να μου έλεγες πόνταρε όλα σου τα λεφτά σε κάποιον, αυτός θα ήταν ο Γκέκας. Έχει την μυρωδιά”.
“Συναισθηματικά ήμασταν σε κακή κατάσταση μετά το Μουντιάλ. Ο πρώτος λόγος ήταν ο αποκλεισμός έτσι όπως ήρθε και μετά επειδή έφυγε ο Φερνάντο Σάντος. Στοίχισε σε πολλούς και φάνηκε στην πορεία. Ήταν ο άνθρωπος που κρατούσε όλη την ομάδα με τον χαρακτήρα του. Δεν έδινε δικαίωμα σε κανέναν. Δεν άφηνε να περνάει από τα αποδυτήρια ούτε κουνούπι. Εδώ δεν περνούσαν ούτε οι οικογένειες των παικτών, τους έλεγε όχι στη ρεσεψιόν των ξενοδοχείων. Ήταν τέτοιας φιλοσοφίας, στο πώς να διαχειρίζεται τον ποδοσφαιριστή αναφορικά με την πειθαρχία. Ήταν προπονητής της πειθαρχίας με γνώμονα μόνο τη δουλειά. Ο Σάντος είναι από τους καλύτερους προπονητές που έχω δουλέψει, βγάζει από τον ποδοσφαιριστή το 100%. Πολλές φορές και παραπάνω. Έκανες την υπέρβαση μαζί του. Στο ματς με τη Ρωσία, ήταν μια υπέρβαση των των παικτών. Πάνω απ΄όλα γιατί ήμασταν μια οικογένεια. Αλλά αυτή την κατάσταση την είχε δημιουργήσει ο προπονητής”.
Προσπαθώ να του εκμαιεύσω τι έγινε μετά στα αποδυτήρια. Γίνεται αυτοί οι γίγαντες των γηπέδων να κλαίνε; Αλλά από την άλλη ποιοι γίγαντες; Παιδιά είναι από 20 έως 30 ετών; Θυμάται, συγκινείται, προσπαθεί να δώσει όλο το καρέ της απογοήτευσης. Σε κάποια στιγμή “σπάει”.
“Έπεσε κλάμα στα αποδυτήρια, ναι. Ήμασταν στους 16 με μια ομάδα που πιστεύαμε ότι την είχαμε. Παίζεις με 10 παίκτες για 50 λεπτά και χάνεις στα πέναλτι, λογικό είναι να ξεσπάσεις. Το ότι είσαι κρύος στις κάμερες είναι διαχείριση. Κάνεις μπάνιο ηρεμείς, λες τελείωσε, η ζωή συνεχίζεται και γυρνάς σπίτι σου. Ο Γκέκας δεν το άντεξε, ένιωσε την ευθύνη πάνω του, αν και κανείς δεν τον κατηγόρησε για τίποτα. Ήταν μια κακή στιγμή, δεν έπεφταν ποτέ ευθύνες στην Εθνική και ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο καθένας το αντιμετωπίζει αλλιώς, για παράδειγμα μπορεί να κλαίει στο μπάνιο και να του τρέχουν τα δάκρυα στο ντουζ. Δεν θες να το δείχνεις στις κάμερες. Τι να πω γι’ αυτό το ματς. Εγώ έχω θλάση στον δικέφαλο, ο Τοροσίδης έχει τράβηγμα στον προσαγωγό, παίζαμε τελευταίο 50λεπτό με μισά πόδια. Μεγάλη αδικία (φυσάει και ξεφυσάει). Όταν μιλήσαμε με τον Γκέκα μετά από αρκετό καιρό δεν του είπα τίποτα για το πέναλτι, δεν το συζητήσαμε ξανά. Θα ήθελα να του πω ότι και ‘γώ έχω χάσει πέναλτι με τη Σέλτικ και έχουμε χάσει πρωτάθλημα, αλλά δεν έχει σημασία να γυρίζουμε στο παρελθόν. Δεν είναι ωραίο. Στην Εθνική ομάδα όλοι στηρίζαμε ο ένας τον άλλον. Στα καλά και στα άσχημα”.
Και μετά το κλίμα χάλασε. Η εξήγηση είναι σύνθετη, αλλά η διατύπωση του Γιώργου Σαμαρά ρίχνει αρκετό φως, σε αυτή τη σκοτεινή εποχή με τον Ρανιέρι στον πάγκο. Του αναφέρω ότι ο Παπασταθόπουλος και αρκετοί συμπαίκτες του, δεν έχουν μασήσει τα λόγια τους. Θα το κάνεις εσύ;
“Πολλά χάλασαν στην Εθνική ομάδα και ένας από τους λόγους που έφυγα ήταν αυτός. Ο Σωκράτης επειδή είναι μέλος ακόμη , τα λέει χύμα, δεν ξέρω αν πιάνουν τόπο αυτά που λέει. Είναι σαν να τα λέει σε τοίχο και του γυρνάνε μπούμερανγκ πολλές φορές. Έφυγε ο Φερνάντο Σάντος μαζί με όλους τους βοηθούς. Ήρθε ο Κλαούντιο Ρανιέρι που δεν είχε έναν άνθρωπο δίπλα του για να τον συμβουλεύσει. Έφυγε και ο Τάκης Φύσσας. Δεν υπήρχαν άνθρωποι να τους αντικαταστήσουν και να ξέρουν τα πράγματα, άνοιξε η πόρτα και μπήκαν πολλοί. Φάνηκε από την τότε αποστολή. Προσπαθούσαμε 3-4 ποδοσφαιριστές να κάνουμε πράγματα, για να μην χάσουμε την οργάνωση και την πειθαρχία. Αλλά δεν γίνεται να ασχολούμαστε εμείς οι παίκτες μ’ αυτά τα πράγματα. Και ο Γιώργος Καραγκούνης που ήρθε δεν άλλαξε κάτι. Ο προπονητής πρέπει να διαχειρίζεται τους παίκτες στην Εθνική ομάδα διαφορετικά. Άλλο να βλέπεις τον προπονητή 365 μέρες τον χρόνο και άλλο ένα μήνα. Του ταίριαζε αυτό του Σάντος, φαίνεται και στην Εθνική Πορτογαλίας, δεν είναι όλοι οι προπονητές για τις Εθνικές ομάδες”.
~~~
Chapter 3
Το πέναλτι της ζωής του και ο τίμιος γίγαντας Αργύρης Καμπούρης
Ο Σαμαράς (δεν) ένιωσε μια μοναδική στιγμή. Μια στιγμή που ελάχιστοι αθλητές σ’ όλο τον κόσμο ζουν. Να κρέμεται από την απόφασή του και από τα πόδια του ένα ολόκληρο έθνος. Πριν εκτελέσει το πέναλτι με την Ακτή Ελεφαντοστού, όλα τα βλέμματα ήταν πάνω του. Εκείνος αγέρωχος, ατρόμητος, ψύχραιμος, αρχηγός. Κατευθυνόταν στην άσπρη βούλα και η καρδιά όλης της χώρας πήγε να σπάσει. Μαζί με τον Στράτο Σεφτελή από το studio της ΕΡΤ τον παρομοιάζαμε με τον Αργύρη Καμπούρη. Αυτό τo σουτ που μπορεί να σε κάνει ήρωα ή να σου καταστρέψει τη ζωή. Το χτύπημα που κανείς δεν θέλει να πάρει.
The Shot
“Δεν ένιωθα κάτι εκείνη τη στιγμή. Ήταν ένα μπλακάουτ. Γυρίζω και σκέφτομαι το πέναλτι που κάποιοι λένε ότι δεν ήταν, είναι 100% πέναλτι. Θα τον πετύχω κάποια στιγμή τον Σπυρόπουλο για την περιγραφή. Κάποιοι πέφτουν πάνω μου, κάτι μου λένε. Δεν θυμάμαι ποιοι ήταν και τι μου λένε. Ο Σάντος μάς έλεγε πάντα ποιος θα εκτελέσει τα πέναλτι, υπήρχαν οδηγίες για τα στημένα. Ήταν η πρώτη φορά που είπε πριν το ματς το πέναλτι ο Σαμαράς, δεν πήγα μόνος μου να πάρω την μπάλα και να το εκτελέσω, όπως το έκανα με το Ισραήλ. Είναι επιλογή του προπονητή, είδε όνειρο ο Σάντος. Απ’ τη στιγμή που πήγα να πάρω τη μπάλα και να γυρίσω, ούτε τον τερματοφύλακα δεν είδα, δεν θυμάμαι τι μου έκανε. Την στήνω, συγκεντρώνομαι, ρίχνω τους σφυγμούς μου, προσπαθώ να μην σκέφτομαι, ήθελα να ρίξω τους σφυγμούς από τους 200 στους 140. Μην ρωτάς πώς είναι κάτι σαν τον Dr. Strange. Δεν θυμάμαι τι μου έκανε ο ο τερματοφύλακας. Θα το είχα χάσει αν σκεφτόμουν με τη νοοτροπία, εάν το βάλω μάγκας, εάν το χάσω βλάκας. Εκεί σκέφτηκα μόνο να πάρω τα σωστά βήματα και να επιλέξω τη σωστή γωνία. Αλλά πρέπει να το έχεις σκεφτεί από πριν γιατί αν σου περάσει από το μυαλό εκείνη την ώρα, το έχεις χάσει. Εκεί είναι η διαχείριση. Ο Τοροσίδης είχε πει ότι ο κατάλληλος άνθρωπος είναι ο Σαμαράς επειδή δεν αισθάνεται τίποτα, είναι αλλού”.
Του λέω για τον κόσμο και τον Καμπούρη...
“Ούτε μου πέρασε από το μυαλό, ούτε σκέφτηκα αν θα περάσουμε ή όχι στους 16, θα σκεφτώ τον Καμπούρη; Αν έμπαινα σ’ αυτή τη διαδικασία να σκεφτώ τι λέει όλη η Ελλάδα, η οποία φαντάζομαι ότι θα έλεγε “ωχ ο Σαμαράς το εκτελεί, το έχασε”, ε τότε θα το έχανα. Είναι ο χαρακτήρας μου έτσι. Είχα περισσότερο άγχος όταν δεν έπαιζα ή στη προθέρμανση, όταν έβγαινα από τα αποδυτήρια, παρά όταν έπαιζα. Τώρα που βλέπω τα ματς του ΟΦΗ, έχω περισσότερο άγχος απ’όταν έπαιζα. Το συναίσθημα μετά το γκολ, δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο ότι έχουν πέσει όλοι πάνω μου. Δεν μπορώ να κουνηθώ και με καταλαβαίνει ο Τζαβέλλας, ο “γορίλας” και κάνει κάτι με τους αγκώνες και με την πλάτη του και κρατάει έναν όγκο 20 παικτών για να μου δώσει αέρα. Μου λέει το κατάλαβα, θα έμενα στα χέρια του Τζαβέλλα.
Το βράδυ αν θυμάμαι καλά, πρέπει να είδα μία σεζόν ή ένα επεισόδιο Game of Thrones και να κοιμήθηκα, ξεράθηκα. Δεν ήξερα τι γινόταν στην Ελλάδα. Όταν είσαι μακριά και έχεις μια επιτυχία ή αποτυχία, ακόμη και αν βγαίνει ο κόσμος στον δρόμο ή υπάρχουν κριτικές, δεν μπορείς να πιάσεις τον σφυγμό. Καταλάβαμε τι κάναμε όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο στην Αθήνα, εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι έγινε κάτι μεγάλο”.
~~~
Chapter 4
Η οργή για το ματς με τον Παναθηναϊκό και οι σχέσεις των δύο ομάδων
Στο ματς του ΟΦΗ με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, έμαθε για πρώτη φορά ως παράγοντας τι σημαίνει να είσαι επικεφαλής μιας ομάδας. Ψίθυροι, ανακοινώσεις, συνεντεύξεις Τύπου, σχόλια στα social media.
“Έγινε χαμός επειδή κερδίσαμε ε; Ενόχλησε πολλούς. Κάποιες ομάδες πίστευαν ότι δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε. Δύο πρόεδροι έχουν βγάλουν ανακοίνωση ότι δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε. Το οξύμωρο είναι ότι σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια ήμασταν πιο κοντά στην νίκη από τα εκτός, με Πανιώνιο, με Λαμία, με ΠΑΣ, με Άρη, σε όλα έχουμε προηγηθεί. Γιατί στα εντός υπάρχει η πίεση του κόσμου και είναι μικρό το γήπεδο και αν έρθει ο αντίπαλος και κλειστεί, όπως ο Απόλλων ή η Λάρισα είναι δύσκολο. Δεν είχαμε και τους επιθετικούς παίκτες στην αρχή της περιόδου να κάνουμε αυτό το πράγμα. Δεν μου κάνει εντύπωση, κάποια στιγμή θα γύριζε. Είτε αν πέσουμε αγωνιστικά, είτε λόγο αρνητικής απόφασης του εφετείου (δεν είχε εκδοθεί ακόμη), έχουμε καλή ομάδα που αύριο το πρωί να τους βγάλουμε στην αγορά, θα κοστίζουν περισσότερο από παίκτες που είναι σε ανταγωνιστικές μας ομάδες. Τώρα αν κάποιους τους πείραξε που κερδίσαμε και ο Σαμαράς ή ο Πουρσανίδης έκαναν κάτι μεμπτό για να κερδίσουν τον Παναθηναϊκό, να πέσει φωτιά να μας κάψει. Όπως και αναφορικά με την απόφαση, αν ισχύει να πέσουμε 10 κατηγορίες”.
“Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι αντίπαλοι. Εμείς ούτε κομπιουτεράκια έχουμε βγάλει, ούτε ατζέντα έχουμε. Παίξαμε με τον Λεβαδειακό και ήμασταν καλύτεροι, όπως και με τα Γιάννινα. Με τον Άρη ήμασταν καλύτεροι στο πρώτο ημίχρονο, αλλά δίκαια κέρδισε ο αντίπαλος. Το ποδόσφαιρο είναι απλό. Στο πρώτο παιχνίδι με τον Άρη για παράδειγμα δεν κέρδισαν δίκαια, γιατί έβαλαν 2 γκολ σε 40 δευτερόλεπτα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο, αλλά επειδή κάνεις μια νίκη (με ΠΑΟ), πρέπει να πέσουν όλοι πάνω σου. Συγγνώμη που δεν χάσαμε από τώρα να είναι εύκολο για τις άλλες ομάδες. Είναι τακτικές που τις κάνουν για δικούς τους λόγους, παίρνει κι εμάς η μπάλα, αλλά εμείς δεν κάνουμε ανακοινώσεις και ούτε πρόκειται. Ο κύριος Αλέξης (Κούγιας) που εκπροσωπεί και τον κύριο Τσάλο στην εκδίκαση μας, καλά κάνει και λέει αυτά που λέει. Το να βγάζω ανακοινώσεις και να λέω πράγματα, ο καθένας μπορεί να το κάνει. Με πράξεις αλλάζει το ποδόσφαιρο, όχι με λόγια. Ο καθένας μέσα από μια ανακοίνωση λέει την άποψή του, σήμερα το γράφουν αύριο θα το ξεχάσουν.
Πόσο άδικο είναι το ποδόσφαιρο που έχουμε πάρει 9 βαθμούς από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και έχουμε πάρει δύο από τον Απόλλωνα. Αν “στήναμε” το ματς με τον Απόλλωνα θα βγαίναμε Ευρώπη, πεσμένοι ήταν στο δεύτερο παιχνίδι, πόσο εύκολο παιχνίδι ήταν. Μην λέμε ό,τι θέλουμε”.
“Δεν διαμαρτυρόμαστε ποτέ, ούτε για τη διαιτησία. Δεν βγήκαμε ποτέ να κάνουμε ανακοινώσεις, βάζουμε κάτω τη μπάλα γιατί μπορεί να μας γυρίσει μπούμερανγκ. Γιατί να μπω σε διαδικασία πολέμου με τη Λάρισα και τα Γιάννινα; Ήμασταν κατηγορηματικοί για το πανό που βγήκε με τον ΠΑΣ και ζητήσαμε και συγγνώμη. Κάτι που δεν έκαναν αυτοί στο πρώτο παιχνίδι. Δεν σου λέω ότι έκαναν λάθος, απλά από την πλευρά μας όταν κάνουμε κάτι κακό λέμε συγγνώμη. Μακάρι να μείνουν και οι δύο γιατί είναι επαρχιακές ομάδες με ιστορία, με κόσμο και δεν θέλω να πέσουν ομάδες με δυναμική και να έρθει μία ομάδα από την Β’ εθνική από ένα χωριό στο Ηράκλειο και να ‘χει 100 άτομα, δεν κάνει καλό στο ποδόσφαιρο”.
Ζει από μικρό παιδί στην Κρήτη, ο πατέρας του αγωνίστηκε και στις δύο. Δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω για τις σχέσεις των δύο ομάδων τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90.
“Όλα ξεκίνησαν από τον θάνατο του Θόδωρου Βαρδινογιάννη από το 96’ και μετά. Μας πείραζε που μας το έλεγαν, αντέδρασε ο κόσμος και η οικογένεια άφησε την ομάδα. Έχουμε “κόψει” Ευρώπη από τον Παναθηναϊκό, η σκιά οφείλεται ότι τη δεκαετία του 90’ ο ΟΦΗ είχε το δεύτερο καλύτερο προπονητικό κέντρο μετά τον Παναθηναϊκό, είχε σταθερό προπονητή, ήταν γενικά σταθερή ομάδα, άρα ήταν εύκολο οι παίκτες που έφευγαν από μεγάλες ομάδες να πάνε στον ΟΦΗ. Ο Παναθηναϊκός συνήθως έκανε το μεγάλο μάζεμα τότε και μετά τους άφηνε ελεύθερους. Υπήρχαν παίχτες που πήγαν από τον ΟΦΗ σε άλλες ομάδες, όπως ο Ηλίας Πουρσανίδης ή ο Πέτρος Μαρινάκης. Δεν υπήρχε κάτι άλλο, ήταν στην ίδια οικογένεια, αλλά τι σχέση είχαν τα δύο αδέρφια ο Γιώργος με τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη, δεν το γνωρίζω. Τη δεκαετία του 90’ είχαν τα καλύτερα προπονητικά κέντρα. Όταν είναι 15 χρόνια ο Ευγένιος Γκέραρντ στον πάγκο και η χειρότερη σου θέση είναι η 9η και έχεις βγει 5-6 φορές Ευρώπη, πού θα πάει ο παίκτης;”
Οι μεγάλες ομάδες έχουν ευνοηθεί από τη διαιτησία; Τι πιστεύει ο ίδιος για την παντοκρατορία του Ολυμπιακού και την εποχή Κόκκαλη;
“Έκανα παρέα με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, που έπαιζε στον Ολυμπιακό. Δεν ξέρω αν υπήρχε εύνοια, έχω ακούσει ό,τι κι όλη η Ελλάδα με τις κασέτες στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου. Αγαπώ τόσο το ποδόσφαιρο και θέλω να πιστεύω ότι δεν γίνονται τέτοια. Το ότι ο Ολυπιακός είχε τους καλύτερους ξένους ποδοσφαιριστές Τζιοβάνι, Ζάχοβιτς ήταν γεγονός. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός είχε τους καλύτερους Έλληνες παίκτες, η ΑΕΚ ήταν με Ντέμη και Σάντος πολύ κοντά. Καμιά φορά υπάρχει εύνοια μεγάλης ομάδας, όπως η έδρα. Για παράδειγμα σε ένα Άρης - Λεβαδειακός με 15.000 κόσμο που τραγουδάει και στηρίζει, σκέφτεται ο διαιτητής το σφύριγμα του, υπάρχει ένα 51-49, αλλά όλο αυτό σταματάει με το VAR. Αν μπορούν να στήσουν και εκεί, ε τότε άστο...”
~~~
Chapter 5
Μόνο Γκάλης και Τζόρνταν, θα ήμουν ο Παπαλουκάς
Και πάμε στα... καλά. Από την αντίδρασή του όταν του άλλαξα το θέμα κατάλαβα ότι είναι “τρελός” για το μπάσκετ. Η ανάλυσή του σε υψηλό επίπεδο. Προτιμά τον Διαμαντίδη, δεν συζητά καθόλου για Τζόρνταν και Γκάλη αφού τους θεωρεί Νο1 και με ξαφνιάζει με το ερώτημα: ποιος θα ήσουν αν έπαιζες μπάσκετ;
“Μην μου πεις μόνο για τους Σικάγκο Μπουλς, γιατί και εκεί πονάει... Για μένα ο Διαμαντίδης, είναι ο κορυφαίος. Μου πάει το στυλ του. Δεν έχω ελληνική ομάδα στο μπάσκετ, έχει πάει ο Ολυμπιακός Final Four και έχω υποστηρίξει τον Ολυμπιακό, πραγματικά δεν έχω ομάδα. Ήμουν μικρός Παναθηναϊκός λόγω Ντομινίκ που ήρθε από το NBA, ήμουν και Άρης που τον πρόλαβα πολύ λίγο. Μου άρεσε ο Ρίβερς που ήρθε στον Ολυμπιακό και πήρε την Ευρωλίγκα το 97’. Μπασκετικά είμαι Παπαλουκάς, γιατί μ’αρέσει αυτό το πασάρω, σουιάρω, και έχω μ.ο 10 ασίστ το παιχνίδι. Στο δίλημμα θεωρώ πιο ολοκληρωμένος αμυντικά είναι ο Διαμαντίδης έχει το πακέτο. Ο Σπανούλης επιθετικά είναι ο καλύτερος στις τελευταίες δεκαετίες. Ποιος από τους Διαμαντίδη, Σπανούλη, Παπαλουκά είναι ο καλύτερος; Eίναι σαν να βάζεις Μέσι-Ρονάλντο μαζί, δεν θα βάλεις και τον Ιμπραχίμοβιτς επειδή δεν πήρε Χρυσή Μπάλα; Βάζεις Μαραντόνα ή Πελέ και δεν βάλεις Κρόιφ; Υπάρχει μετά και το δίπολο Ρονάλντο, ο ορίτζιναλ το Φαινόμενο, και ο Ζιντάν. Γιατί πάντα να είναι δύο; Ο Παπαλουκάς είναι στους καλύτερους 5 όλων των εποχών. Το πρόβλημα του Παπαλουκά είναι ότι δεν έπαιξε Ελλάδα, έκανε καριέρα στη Μόσχα και αυτομάτως βγαίνει έξω από την εξίσωση, γιατί όλα γίνονται για το οπαδιλίκι. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Σε θέμα χρημάτων είναι νουμερο 1, Ευρωλίγκες και MVP”.
“Πιστεύω ότι ο Γιάννης δεν θα πάρει το MVP φέτος, αλλά μέχρι τα 35 του θα έχει τουλάχιστον 3-4 MVP”.
“Καλύτερος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών, μόνο ο Γκάλης δεν υπάρχει άλλος, όπως υπάρχει μόνο Τζόρνταν. Όλοι είναι κάτω απ’ αυτόν είτε λέγεται Λεμπρόν, είτε Κόμπε, 150 δακτυλίδια να πάρουν. Άλλαξαν το άθλημα και οι δύο. Για τον Τζόρνταν εκεί που ήταν ο Λάρι Μπερντ με τον Μάτζικ Τζόνσον, έρχεται αυτός και λέει ήρθε καινούργιος ξεχάστε όλα. Έχει δημιουργήσει brand που δεν θα το ξεπεράσει κανένας. Καλός και ο Λεμπρόν, αν και δεν τον συμπαθώ , έχει το ίδιο στιλ με τον Κόμπε , κινήσεις και νοοτροπία. Το μόνο που με έχει ενοχλήσει είναι ότι ο θρίαμβος του 1987 έχει μείνει. Το στίγμα του Γιαννάκη, του Γκάλη, του Καμπόυρη έχουν μείνει. Στο ποδόσφαιρο του 2004 δεν έχει μείνει κάτι. Γιατί το μπάσκετ στα μάτια των Ελλήνων είναι πιο αριστοκρατικό, έχει φινέτσα. Το 2005 και το 2006 (μπάσκετ) έχουν μείνει περισσότερο στη μνήμη του φιλάθλου. Ίσως γιατί στο ποδόσφαιρο ήταν η χρυσή ευκαιρία όλων των παραγόντων και των ποδοσφαιριστών, να μπει ένας μπροστά και να αλλάξει τα πάντα με εγκαταστάσεις και οργάνωση. Δεν άλλαξε μπορεί να έγινε και χειρότερο.
Μικρός έπαιζα μπάσκετ, όπως και τώρα αν με πας σε κανά ανοιχτό, ήμουν “3”, είμαι 1.93. Μου άρεσε να παίζω άσος, επειδή μου άρεσε να πασάρω. Πήγαινα συνέχεια στην Αμερική σε παιχνίδια, το τελευταίο εκτός έδρας παιχνίδι του Κόμπε Μπράιαντ με την Οκλαχόμα, μετά έπαιξε με τους Τζαζ που έβαλε τους 60 πόντους. Πήγαινα και στο Μάντισον”.
Η ώρα έχει περάσει αλλά συνεχίζει μου αναλύει τη διαφορετικότητα του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου καθώς και τις πολλές ομοιότητές του.
“Στο ποδόσφαιρο μπορείς να... “κλέψεις” λίγο σε ένα πιο αδιάφορο παιχνίδι. Στο μπάσκετ αν ο Ντουράντ, ο Ουέστμπρουκ δεν χτυπήσουν 30αρα τότε τους ασκείται κριτική... Είναι πιο αφοσιωμένοι σ’ αυτό που κάνουν, με την έννοια ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, αλλά είναι και ατομικό. Υπάρχουν στατιστικά, συμβόλαια. Δεν μιλάω για τα ταξίδια. Είναι κλεισμένοι σε ένα κλειστό και σουτάρουν ασταμάτητα. Είναι ένα δύσκολο άθλημα. Στο ποδόσφαιρο είσαι σε υψηλό επίπεδο για 10 μήνες, 11 αν έχει Μουντιάλ ή Κόπα Αμέρικα. Μπορείς να ξεκουραστείς λίγο, κυμαίνονται οι αποδόσεις, είναι άλλοι οι τραυματισμοί, μπορεί να πεις ότι οι άλλοι είναι κατώτεροι αγώνες και να μην τους “χτυπήσεις”. Στο NBA χτυπιέσαι για 7 μήνες και όλοι είναι μέσα. Εκεί που άφηναν κάποιους παίκτες έξω να ξεκουραστούν, τώρα λέει ο Άνταμ Σίλβερ (κομισάριος του ΝΒΑ) ότι επιτρέπεται να ξεκουράζονται οι παίκτες, εάν είναι υγιείς”.
Και ο Giannis;
“Το ταλέντο ενός ανθρώπου δεν μπορεί να κρυφτεί. Ακούω πολλούς να λένε ότι αυτός έχει ταλέντο άλλα τον έφαγε το κύκλωμα; Ποιο κύκλωμα; Είτε είχε τραυματισμό. Εγώ 15 τραυματισμούς είχα, δηλαδή αν σου συμβεί κάτι στο γόνατο στα 16 σου σημαίνει ότι σταματάς ή σε τρώνε τα κυκλώματα και οι μάνατζερ. Το ταλέντο δεν κρύβεται είτε λέγεσαι Γιάννης, είτε Σαμαράς, είτε Σωκράτης, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει κάπου στην Ελλάδα και να μην το δεις. Δεκάδες παιδιά φεύγουν από την Ελλάδα και πάνε σε ακαδημίες του εξωτερικού. Ο Αντετοκούνμπο αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι ο νούμερο 1 στο ΝΒΑ. Δεν ξέρω αν θα πάρει το MVP εφέτος, πιστεύω δεν θα το πάρει. Ο Χάρντεν έχει κάνει όργια, με μέσο όρο 40 πόντους σε κάθε παιχνίδι, έχει πάρει μία ομάδα και την πάει τρένο μόνος του. Άμα δεν το πάρει εφέτος ο Γιάννης, από του χρόνου μέχρι και τα 35 του θα το πάρει τουλάχιστον 3-4 φορές. Ο αγαπημένος μου παίκτης πάντως στο ΝΒΑ είναι ο Τόνι Πάρκερ. Δεν ξέρω αλλά βγάζει μία ηρεμία στο παιχνίδι του και στο πώς διαχειρίζεται το παιχνίδι της ομάδας του, είναι leader και προς στους άλλους. ‘Εχει περάσει στο απαρατήρητο και έχει 4 δακτυλίδια. Ο Κάρι με τον Τόμπσον έχουν τρία”.
Τριγωνική επίθεση και Κρόιφ.
“Πώς ξέρω ότι την τριγωνική επίθεση που έπαιζε ο Φιλ Τζάκσον στους Μπουλς και στους Λέικερς δεν την είδε ένας ποδοσφαιρικός και έκανε τον ρόμβο ή το ανάποδο; Πού ξέρω ότι ο ρόμβος του ποδοσφαίρου και η τριγωνική επίθεση του μπάσκετ, είναι μία ιδέα που έχει πάρει ο ένας από τον άλλον. 5 άτομα τρίγωνο, 11 ρόμβος. Ο Κρόιφ, ο Γκουαρδιόλα και ο Φιλ Τζάκσον έβλεπαν μπροστά. Ο Τζόρνταν γιατί πήγε να παίξει μπέιζμπολ; Εγώ μπορεί να σταματούσα το ποδόσφαιρο και να πήγαινα να παίιξω χάντμπολ. Πήρα και πρωτάθλημα κιόλας στο Δημοτικό, με άλλο όνομα, γιατί επιτρεπόταν ένα άθλημα στα Δημοτικά”!
~~~
Chapter 6
Ο ιστορικός Φορτούνης της δεκαετίας του '80
Έχουμε περάσει το δίωρο. Του έχω πει περίπου 10 φορές “τελευταία” ερώτηση. Αφοπλιστικά μου λέει συνέχισε. Ό,τι θες. Έχω πάρα πολλά να ρωτήσω. Για ομάδες, για παίκτες, για τον Άγγελο Αναστασιάδη για το ότι θα μπορούσε να κάνει και μεγαλύτερη καριέρα. Ήμουν ήδη στα δύο ποτήρια κρασί -κατά ένα περίεργο λόγο γέμιζε συνέχεια το ποτήρι- και ο Γιώργος έπινε αργά-αργά έναν καφέ. Αλλά με την ίδια υπομονή και με σοβαρότητα απαντούσε στις ερωτήσεις. Πού ήταν πολλές και τον πήγαινα “Πάρο-Νάξο” (από το ένα θέμα στο άλλο). Το ήξερε ότι την δύσκολη ερώτηση την κρατούσα για το τέλος. Του την είχα κάνει άλλωστε και πριν από 6 χρόνια (20 Ιανουαρίου 2013) στην εκπομπή Super Ball. Ήταν από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του ως ποδοσφαιριστής. Αλλά πριν πάμε στην τελευταία δύσκολη ερώτηση, θα απαντούσε με ένα διαφορετικό τρόπο και για τον Κώστα Φορτούνη.
“Εντάξει ο Κώστας Φορτούνης, είναι ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής που έχουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα από τη μέση και μπροστά. Θα έβαζα και τον Πέτρο Μάνταλο στην ίδια θέση, αλλά ήταν άτυχος, με τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια. Ό,τι χειρότερο να σου συμβούν δύο τραυματισμοί με χιαστούς σ’ αυτή την ηλικία. Θα μπορούσε να έχει παίξει στο εξωτερικό ο Φορτούνης, ήταν και στη Γερμανία. Αυτό το χτίζεις, δηλαδή αν καθόταν στο γερμανικό πρωτάθλημα μπορεί από την Καϊζερσλάουτερν, να πήγαινε στην Βέρντερ Βρέμης, μετά στην Ντόρτμουντ και από εκεί στην Άρσεναλ. Σου λέω τι έκανε ο Σωκράτης.
Οι θέσεις δεν παίζουν ρόλο. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής σε οποιαδήποτε θέση κι αν παίζει μπορεί να διαπρέψει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Είτε είσαι δεξί μπακ, είτε στόπερ, είτε 10αρι. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, πιστεύω ότι Κώστας Φορτούνης δεν θα φύγει ποτέ από τον Ολυμπιακό και θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία το όνομα του. Ναι θα γράψει ιστορία με τόσες συμμετοχές και τόσα γκολ που έχει. Ακόμη και σαν παιδί, είναι ήσυχος, είναι μακριά απ’ όλους και σκέφτεται μόνο το ποδόσφαιρο. Επειδή είναι δύσκολο να φύγει, μου θυμίζει παίκτες από τη δεκαετία του 1980”.
~~~
Chapter 7
Οι παπαράτσι και η προσωπική ζωή
Και ερχόμαστε στα πραγματικά δύσκολα. Ο Σαμαράς πρωτοσέλιδο, ο Σαμαράς στα κανάλια, ο Σαμαράς στα Social Media. E μπορείς να παίξεις μπάλα έτσι;
“Μπορείς, γιατί όλα είναι διαχείριση. Είναι στον χαρακτήρα πώς μεγαλώνει κάποιος, ζω τα πράγματα έξω από την ελληνική πραγματικότητα. Ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που ζω τόσο πολύ καιρό στην Ελλάδα. Το ότι με κρεμούσαν μανταλάκια, δεν ήμουν εδώ να το δω και ας μου τα έστελναν, μόνο έτσι τα διάβαζα. Μπορεί να έχασα κάποια άρθρα που να με έκραζαν είτε για το ποδόσφαιρο, είτε για εξωαγωνιστικά, αλλά δεν έκανα καριέρα εδώ. Από ένα σημείο μετά έδινα συνεντεύξεις μόνο στον Νίκο Παπαϊωάννου και σε σένα (γέλια), πήγαινα μόνο σε ανθρώπους που γούσταρα να μιλήσω. Δεν είχα ανάγκη να μιλήσω οπουδήποτε, δεν έχω βγει ποτέ σε τηλεοπτική συνέντευξη για τα εξωαγωνιστικά, ουτέ καν για τα ποδοσφαιρικά. Δεν έχω δώσει συνέντευξη στο δρόμο, τύπου τι έχεις να πεις;.
Κάποιος πρέπει να γράψει κάτι, τι να κάνω για τις βλακείες που γράφονται, αφού δεν τα λέω εγώ. Δεν μιλούσα με παραράτσι και τέτοια. Αφού εγώ δεν τα έλεγα, υπήρχαν άνθρωποι που έγραφαν ό,τι ήθελαν. Ας με έπαιρνε τηλέφωνο κάποιος, έστω ένα τηλέφωνο και να ρωτούσε: ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό, να έλεγε τουλάχιστον μία αλήθεια. Πόσες φορές, ξέρεις, έχουν βγάλει συνεντεύξεις μου που δεν έχω δώσει ποτέ και παίρνανε κομμάτια τηλεοπτικές εκπομπές. Επειδή δεν μιλάω; Άστα αυτά”.
- Ε ήσουν και ωραίο παιδί, καταλαβαίνεις. Πουλούσε όλο αυτό.
- Τώρα δεν είμαι ωραίος, γέρασα; (γέλια)
- Ανακαλώ, είσαι!
“Όταν έπαιζα μπάλα και ήμουν με όμορφες κοπέλες ή τώρα με την Κωνσταντίνα δεν το έκανα και δεν το κάνω για τα περιοδικά, το κάνω γιατί περνάω καλά με τον άνθρωπό μου. Δεν είμαι με την Κωνσταντίνα για να με σχολιάζει ο κόσμος, δεν θα δώσω λογαριασμό ή δεν θα βγάλω φωτογραφίες να το πουλήσω. Δεν έχω λόγο. Να με πουλήσει μία ομάδα σε άλλη ΟΚ, αλλά είναι προσωπική ζωή, το ποδόσφαιρο είναι για όλους, πρέπει να μιλήσω για το παιχνίδι περνώντας από το σλάλομ των δημοσιογράφων, πρέπει να δώσω Συνέντευξη Τύπου. Άλλοι μπορούν να το έχουν ανάγκη, εννοώ να μιλήσουν εκτός ποδοσφαίρου”.
~~~
P.S.
Πώς βλέπει τον εαυτό του σε δέκα χρόνια
“Να έχω τελειώσει το έργο μου με τον ΟΦΗ, να τα έχω κάνει όλα αυτά που θέλω να κάνω και να γίνω GM σε μία ομάδα του NBA. Κοίτα, μου αρέσει η Αμερική στον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται αθλητικά και οργανωτικά. Με τρελαίνει αυτό το μοντέλο”.
~~~
Sport24.gr / Tourettephoto.com / Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια συνέντευξης: Κώστας Αυγουστάκης
Ευχαριστούμε το ιταλικό εστιατόριο Nomi για τη φιλοξενία (Λαοδίκης 47, Γλυφάδα)
