Ένα δολοφονικό τζαρτζάρισμα του κατέστρεψε την σπονδυλική στήλη. Από τότε βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο. Όμως, το μικρόβιο του αθλητισμού ποτέ δεν έφυγε από το αίμα του. Μετά από αποκατάσταση κάποιων ετών, επέστρεψε στην αγωνιστική δράση, αυτή τη φορά στον στίβο των ατόμων με αναπηρία και συγκεκριμένα στις ρίψεις. Η πρώτη χώρα που του... χτύπησε την πόρτα προκειμένου να συμμετάσχει με τα χρώματά της σε διεθνείς αγώνες ήταν η Πορτογαλία. Η χώρα του πατέρα του. Ο ίδιος, πριν από το ατύχημα είχε έρθει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Σαντορίνη. Είχε μαγευτεί. Είχε παραδοθεί στις ομορφιές της χώρας μας και ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Και τα κατάφερε. Πλέον, περήφανος για την χώρα του, την Ελλάδα, ανυπομονεί ν` ανέβει στο υψηλότερο σημείο του βάθρου των νικητών προκειμένου να... πάρει τζούρα Ελλάδας με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου!
«Καλό το μετάλλιο, αλλά όταν ακούς τον εθνικό ύμνο της πατρίδας σου, είναι άλλο πράγμα. Ανυπομονώ γι` αυτήν τη στιγμή, όπως και σε κάθε διοργάνωση που είμαι πρώτος. Ελπίζω μόνο να μην κλάψω», εξομολογείται στο Πρακτορείο Sport, λίγο μετά την ολοκλήρωση της σφαίρας, όπου εκεί με νέο ευρωπαϊκό ρεκόρ κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή. Το είχε πετύχει και πέρυσι στο παγκόσμιο της Ντόχα, το επανέλαβε σήμερα στο Ρίο και στους 15ους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
«Αυτό το μετάλλιο είναι δικό μου. Θα το κρατήσω για μένα. Το πρώτο μετάλλιο στο Πεκίνο, το έδωσα στους ανθρώπους που μου στάθηκαν αμέσως μετά από το ατύχημα. Ήθελα να τους πω ευχαριστώ και το έκανα δίνοντάς τους αυτό το μετάλλιο. Στην Ντόχα, το μετάλλιο το έδωσα στον προπονητή μου, ο οποίος είναι δίπλα μου σε όλα τα καλά και τα άσχημα που έχει η προπόνηση και η πορεία προς τη διάκριση. Ήρθε η ώρα να κρατήσω αυτό το μετάλλιο. Το επόμενο όλο και κάπου θα το δώσω. Δεν είναι λίγοι άλλωστε αυτοί που με έχουν βοηθήσει να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Να γίνω χρυσός Παραολυμπιονίκης».
Η καρδιά του Σεζόν Φερνάντες «χτυπάει ελληνικά. Παλεύω στην Ελλάδα, αγαπάω την Ελλάδα. Είμαι σίγουρος ότι εάν είχα πάρει μετάλλιο για άλλη χώρα, δεν θα το είχα ευχαριστηθεί τόσο πολύ. Οι Έλληνες ήταν και παραμένουν φιλόξενοι παρά την οικονομική κρίση. Μπορεί να έχουν κλειστεί λίγο στον εαυτό τους, όμως είναι πάντα έτοιμοι για να σε βάλουν στο σπίτι τους. Αυτό με κέρδισε στην Ελλάδα πριν από πολλά χρόνια και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω το γεγονός ότι έμεινα εδώ. Δύσκολα μπορείς να βρεις στο εξωτερικό, φιλοξενία και αγάπη όπως αυτήν που σου προσφέρουν οι Έλληνες».
Στο αγωνιστικό κομμάτι, η... χρυσοφόρα πρώτη βολή τον έφερε στην κορυφή ενός αγώνα στον οποίο όπως λέει χαρακτηριστικά «έδωσα τα πάντα. Έδωσα όλη μου την ενέργεια. Ήθελα να ρίξω παραπάνω και σε κάθε ρίψη προσπαθούσα να βάλω όλη μου τη δύναμη. Όλη μου την ενέργεια. Αυτή τη στιγμή έχω ξεμείνει. Και ένα εκατομμύριο ευρώ να μου έδιναν αυτή τη στιγμή για να κάνω έστω και μια βολή, δεν θα τα έπαιρνα. Τα έχω δώσει όλα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχα την απίστευτη ζέστη που με ζάλισε αλλά και την αγωνία μέχρι το τέλος μήπως αλλάξουν τα πράγματα με την τελική κατάταξη. Δεν ξέρω εάν μου έχει μείνει... νύχι από την αγωνία».
Σχετικά με το πόσο κοντά ήταν το παγκόσμιο ρεκόρ παραδέχθηκε ως ήταν δύσκολο, έστω κι αν «μετά την πρώτη βολή, μου φάνηκε ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Γενικά όμως το παγκόσμιο ρεκόρ αυτής της κατηγορίας είναι μια δύσκολη υπόθεση. Έγινε κάτω από άλλες συνθήκες, με άλλους κανόνες και με έναν αθλητή που μετά το ρεκόρ άλλαξε τρεις κατηγορίες. Γι` αυτό ήταν και παραμένει δύσκολη η υπόθεση παγκόσμιο ρεκόρ»
Η σύζυγός του, λόγω της νέας της επαγγελματικής ενασχόλησης δεν μπόρεσε να είναι στο Ρίο, όμως όπως λέει «θα πανηγυρίσουμε μαζί αργότερα από το τηλέφωνο», ενώ αναφερόμενος σε όλους όσοι στάθηκαν το πλευρό του είχε να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΟΠΑΠ, τον Όμιλο Υγεία αλλά και στους υπόλοιπους χορηγούς, επώνυμους αλλά και... ανώνυμους!
«Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους χορηγούς και ειδικά στον ΟΠΑΠ και τον Όμιλο Υγεία. Φυσικά και στους υπόλοιπους χορηγούς. Έχουν σταθεί στο πλευρό όλης της παραολυμπιακής οικογένειας όλα αυτά τα χρόνια. Στηρίζουν τις προσπάθειές μας και στα καλά και στα άσχημα. Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ο όμιλος Υγεία με φρόντισε ώστε να γίνω καλά. Ένοιωσα σαν... πρόεδρος όταν βρισκόμουν στο χώρο του Ομίλου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον απλό κόσμο, τους... ανώνυμους, που μπαίνουν σε διαδικασία να σε βοηθήσουν από το υστέρημά τους. Στα μικρά παιδιά που είναι διατεθειμένα να σου δώσουν το χαρτζηλίκι τους για να σε βοηθήσουν. Ελπίζω, μεγάλες εταιρείς να καταλάβουν τι σημαίνει αυτός ο χώρος και να τον βοηθήσουν. Το κράτος δεν μπορεί και το γγωρίζουμε. Οι μεγάλες εταιρείες όμως μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν».
Από το Πρακτορείο Sport πληροφορήθηκε το μετάλλιο του Παύλου Μάμαλου στην άρση βαρών με αμαξίδιο... Το σχόλιό του αποστομωτικό: «Σήμερα γιορτάζουμε την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Αυτό μας βοήθησε και τους δύο».
