περίοδο της καραντίνας, αλλά και τους στόχους της ενόψει των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2024 στο Παρίσι.

 Δείτε παρακάτω ολόκληρη τη συνέντευξη

Πώς βίωσες την καραντίνα των προηγούμενων μηνών;

“Ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας και καθόλου ευχάριστη από ένα σημείο και μετά. Είμαι άνθρωπος που δουλεύω καλύτερα υπό πίεση, οπότε με αφόπλισε σε γενικά πλαίσια. Προσωπικά για εμένα «χάθηκε» ένα χρονικό διάστημα με πολλές αθλητικές και επαγγελματικές δραστηριότητες αλλά αξιοποίησα τον χρόνο μου με άλλες δραστηριότητες”.

Ήταν κάτι που σου ανέβαλε προσωπικά και αγωνιστικά σχέδια ή σε βοήθησε να ασχοληθείς και με άλλα πράγματα;

“Κάθε εμπόδιο για καλό λένε και έτσι αποφάσισα να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Βρήκα την ευκαιρία να αφιερώσω χρόνο στο μεταπτυχιακό μου όλες αυτές τις μέρες της καραντίνας και να σχεδιάσω κάποια μελλοντικά πλάνα. Ήταν μία καλή ευκαιρία για όλους μας να ασχοληθούμε με πράγματα που μας αρέσουν αλλά δεν βρίσκαμε χρόνο να τα κάνουμε όπως η φυσική άσκηση, η οικογένεια, για άλλους ο ίδιος τους ο εαυτός, ακόμα και η μαγειρική είχε την τιμητική της στην καραντίνα”.

Τι θα έλεγες σε κάποιον άνθρωπο που γκρίνιαζε επειδή έπρεπε να μείνει για λίγο μέσα την περίοδο της καραντίνας;

“Θα του έλεγα να γίνει πιο δημιουργικός γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει σε καραντίνα. Ήταν μία κατάσταση πολύ δύσκολη και το να γκρινιάζει κανείς δεν ωφελεί πουθενά, πέρα του ότι ήταν για την προσωπική μας ασφάλεια αλλά και για το κοινό καλό ως ανθρωπότητα”.

Πού σε βρίσκουμε αγωνιστικά αυτό το διάστημα; Έχει ξεκινήσει η αγωνιστική δραστηριότητα; Συνεχίζεις και στο μπάσκετ και την ξιφασκία;

“Έχουμε ξεκινήσει τις τακτικές προπονήσεις προσπαθώντας να βρούμε πάλι τον ρυθμό μας στο μπάσκετ αλλά και στη ξιφασκία αφού ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πέρασε μακριά από τα γήπεδα. Αγωνιστικά την προκειμένη περίοδο έχουν παγώσει όλα παγκοσμίως, οπότε περιμένουμε να περάσει το καλοκαίρι για ξεκινήσουν πάλι τα πανελλήνια και παγκόσμια πρωταθλήματα”.

Τι στόχους έχεις βάλει στον αθλητισμό; Θα κυνηγήσεις το όνειρο για τους μεθεπόμενους, μετά το Τόκιο, Παραολυμπιακούς Αγώνες;

“Έχω θέσει αρκετούς στόχους και δουλεύω σκληρά για την επίτευξή τους. Ένας στόχος μου είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2024 στο Παρίσι αλλά και διάφορες διακρίσεις σε παγκόσμια και πανελλήνια πρωταθλήματα τόσο στη ξιφασκία όσο και στο μπάσκετ. Με σκληρή δουλειά και αφοσίωση σε ό,τι κάνεις, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα. Θα το προσπαθήσω για όλους αυτούς που πιστεύουν σε εμένα και για την Ελλάδα”.

Είναι δύσκολο άθλημα με αμαξίδιο και τι απαιτεί από τον αθλητή; Ποιο είναι το επίπεδο της ξιφασκίας στην Ελλάδα;

“Υπάρχουν δυσκολίες στα αθλήματα με αμαξίδιο αλλά όχι τόσες όσες πιστεύει ο κόσμος. Το κάθε άθλημα έχει τις δικές του απαιτήσεις, αν και δεν υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα σε ένα άθλημα για αρτιμελείς και ένα άθλημα για αναπηρίες, παρά μόνο κάποιες «πατέντες» οι οποίες προσαρμόζονται στο κάθε άθλημα ανάλογα με την αναπηρία του αθλητή. Το επίπεδο της ξιφασκίας στην Ελλάδα έχει θέσει τον πήχη ψηλά αφού έχουμε πολύ καλούς αθλητές και με αρκετές διακρίσεις παγκοσμίως”.

Πώς διάλεξες την ξιφασκία και το μπάσκετ; Ήταν αθλήματα που έκανες και πριν το ατύχημα; Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που σε βοήθησαν σε αυτό;

“Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή μου σε πολύ νεαρή ηλικία και ήταν και το άθλημα το οποίο δεν θα ήθελα να σταματήσω ποτέ. Η ξιφασκία προέκυψε μετά τον τραυματισμό μου, δεν ήξερα ούτε πώς παίζεται. Και για τα δύο αθλήματα με κατηύθυναν συναθλητές μου, ο Μάκης Καλαράς ο οποίος είναι «μέντοράς» μου από την αρχή σε όλο αυτό και οι μετέπειτα προπονητές μου”.

Είναι η Αθήνα μία πόλη φιλική για άτομα με αναπηρία και προβλήματα στη μετακίνηση;

“Η Αθήνα δεν θα έλεγα ότι είναι και ιδιαίτερα φιλική προς τους ανθρώπους με οποιαδήποτε αναπηρία. Έχουμε πολλές πόλεις που έχουν πολύ καλύτερη πρόσβαση όπως η Κομοτηνή στην οποία καταφεύγουν πολλά ΑμεΑ μόνο και μόνο για να είναι αυτόνομοι και ανεξάρτητοι. Παρ’ όλα αυτά είναι η καλύτερη «δασκάλα» γιατί αν μάθεις να μετακινείσαι στην Αθήνα, σημαίνει ότι μπορείς να είσαι αυτόνομος και να κινηθείς σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Ευελπιστώ σε μια πιο προσβάσιμη χώρα, όχι μόνο πρωτεύουσα, παίρνοντας παραδείγματα από πόλεις όπως η Κομοτηνή”.

Υπάρχει κάποια βελτίωση τα τελευταία χρόνια σε θέματα προσβασιμότητας; Είσαι και άνθρωπος που ταξιδεύει πολύ.

“Γίνονται προσπάθειες για αλλαγές αλλά πολλές από αυτές δεν είναι πλήρως λειτουργικές, υπάρχει ένα θέμα γενικά με το να κάνουμε «μισές» δουλειές στη χώρα μας. Αυτό που με δυσαρεστεί είναι πως είναι κρίμα να σπαταλάμε χρόνο και χρήμα για να κάνουμε έργα και τελικά να μην είναι πλήρως λειτουργικά. Ταξιδεύοντας αρκετά στο εξωτερικό ως αρτιμελής δεν είχα παρατηρήσει και πολύ τη προσβασιμότητα της κάθε χώρας, τώρα ως ΑμεΑ οφείλω να αναφέρω ότι είμαστε κάπου στη μέση της παγκόσμιας κατάταξης στο θέμα προσβασιμότητας και μελλοντικά φαίνεται πως θα ανέβουμε ψηλότερα στην εν λόγω κατάταξη”.

Τι είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο να ξυπνάς κάθε μέρα και να αγωνίζεσαι;

“Λατρεύω τη ζωή, πάντα τη λάτρευα. Αυτό πηγάζει από την ανυπομονησία μου να δω και να κάνω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ, αν και νιώθω πως μια ολόκληρη ζωή δεν μου φτάνει. Επίσης ένα από τα δυνατά μου κίνητρα είναι ο φίλος μου που έφυγε νωρίς το βράδυ του τροχαίου και η κολλητή μου που ακόμα δεν μπορούμε να έχουμε κοινή καθημερινότητα. Ένα κομμάτι τους ζει μαζί μου και κάνω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ γιατί έτσι νιώθω πως μοιράζομαι μαζί τους ακόμα όλα όσα κάνω“.

Είσαι και ομιλήτρια και μία δυνατή φωνή για τα άτομα με προβλήματα μετακίνησης.

“Είδα αυτό που μου συνέβη σαν δεύτερη ευκαιρία και όχι σαν ατυχία και έτσι αποφάσισα να το μοιραστώ με τους ανθρώπους τη δική μου ιστορία και τον τρόπο που από την αρχή αντιμετώπισα αυτή τη τεράστια αλλαγή στη ζωή μου. Είδα ότι υπήρχε ανταπόκριση και μεγάλο ενδιαφέρον γύρω από το όλο θέμα και έτσι άρχισαν να μου ζητάνε να το κάνω όλο και πιο συχνά. Το θεώρησα μεγάλη πρόοδο όλο αυτό το ενδιαφέρον και μία καλή ευκαιρία για να αποτυπώσω τη πλευρά ενός ΑμεΑ, γιατί ΑμεΑ δεν είσαι επειδή έχεις μία αναπηρία. ΑμεΑ είσαι γιατί ο κόσμος γύρω σου δεν σου επιτρέπει να είσαι αυτόνομος και ανεξάρτητος οπουδήποτε. Σκεφτείτε πως ένα ΑμεΑ, αν μπορούσε να κινηθεί πολύ πιο εύκολα έξω, θα βλέπατε πως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι με διάφορες αναπηρίες και μη, οι οποίοι «τσαλακώνονται» για να χωρέσουν στην κοινωνία μας. Θέλει θράσος και πολύ υπομονή για να αντιμετωπίσεις όλες αυτές τις δυσκολίες εκεί έξω. Το πλέον πιο ενθαρρυντικό είναι πως το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού στις ομιλίες μου είναι νέα παιδιά και σχολεία”.
trifilara.gr