Έπαψα να αναρωτιέμαι γιατί ο κόσμος αντί να αλλάζει όμορφα, χαλάει. Γιατί τον είδα να καταστρέφεται δίπλα μου. Από ανθρώπους δικούς μου, από ανθρώπους της καρδιάς μου.
Τους είδα να τον χαλάνε για χατίρι τους, γιατί η ζωή σε αυτούς μόνο “εύκολη” έρχεται και δεν έχουν μάθει να παλεύουν για να την ομορφαίνουν. Έτσι τον κατέστρεψαν κι αυτοί, στο βωμό της ομορφιάς και του ψέματος.
Κατέρρευσαν μπροστά τους οι ευκαιρίες για την ομορφιά της ψυχής. Γίναμε ένα με την παράκρουση της εποχής, που μας θέλει όμορφους εξωτερικά, και εγωιστές…Αλλά κυρίως εγωιστές.
Οι σχέσεις έπαψαν να στηρίζονται στο εμείς, και έγιναν μόνο ένα τεράστιο εγώ, από δύο διαφορετικές μεριές. Πώς θέλεις άνθρωπε να το ταιριάξεις αυτό; Πώς θέλεις να το κάνεις να πετύχει;
Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις, από πάντα, χρειαζόντουσαν κατανόηση, προσοχή, υποχωρήσεις και αγάπη, γιατί αυτό να άλλαξε με τα χρόνια; Δεν άλλαξε η ανάγκη για όλα αυτά, μα άλλαξαν οι άνθρωποι, που πλέον δεν ζητούν τίποτα από όλα αυτά… Και αυτοί οι λίγοι που πεθαίνουν για αυτά, έμαθαν να υποχωρούν, και να αγαπούν ανεξαρτήτως. Και τελικά να πληγώνονται.
Τώρα λοιπόν στην στάση του λεωφορείου, κάθομαι και αναπολώ, σκέφτομαι. Γιατί; Και το κρίμα της υπόθεσης είναι ότι ξέρω την απάντηση… Αλλά δεν είναι αυτή που θα ήθελα να υπάρχει.
Γιατί εγώ ακόμη ονειρεύομαι τον κόσμο μου, τον όμορφο και τον αγνό. Με αληθινά συναισθήματα να ρέουν, και αυτούς τους ανθρώπους θα περιμένω στη ζωή μου. Τι κι αν πληγωθώ στο δρόμο, θα πεισμώσω να τους βρω, κάπου εκεί, μέσα στη ζωή, που θα παλεύουν κι αυτοί…να βρουν κάποιον σαν εμένα.
αναπνοές