Εσύ θα με δεχτείς μέσα σου όταν έρθει η ώρα να φύγω από τον κόσμο αυτό. Στην αγκαλιά σου θα χαθώ, όπως τα δέντρα, τα φρούτα, τα ζώα.

Πόση υπομονή μου έχει δείξει! Και ας μη σε έχω υπολογίσει τόσες φορές, και ας σε λερώσει, βρωμίσει, καταπατήσει. Και όμως, μου έχεις δείξει ανοχή, δεν έχεις βιαστεί να με τιμωρήσεις.

Όμως, αυτό δε σημαίνει πως δεν οργίζεσαι και δεν ξεσπάς εναντίον μου. Πόσες φορές με έχεις τιμωρήσει για την αλαζονεία μου απέναντί σου, πόσες φορές δεν έχεις ξεσηκώσει ανέμους και θύελλες και στροβίλους άγριους;

Είμαι πολίτης και ενός δεύτερου μέρους, όσο και αν το ξεχνάω μερικές φορές. Ενός μέρους όπου δε διαχωρίζει κανέναν άνθρωπο.

Υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να αλλάξω και να σε σκέφτομαι περισσότερο. Δε θέλω να σε πληγώνω, είναι ανόητο να βλάπτεις το σπίτι που σε φιλοξενεί.

Στο υπόσχομαι, θα προσπαθήσω..