Πρέπει να είσαι καλό παιδί γιατι αλλιώς δεν θα έχεις φίλους, η μαμά και ο μπαμπάς δεν θα σε αγαπάει, ο Γιωργάκης θα σε χωρίσει, το αφεντικό θα σε απολύσει, η Κικίτσα θα βρεί άλλον, ο κόσμος θα σε κοροϊδεύει και πάει λέγοντας. Η ταμπέλα του καλού παιδιού έχει ριζώσει για τα καλά μέσα μας. Μεγαλώνουμε τόσο ενοχικά και όλο αυτό επειδή κάποιοι νιώθουν μέσα τους μια φλόγα να θέλει να αντισταθεί σε αυτό το πρέπει. Φοβόμαστε να αποδεχτούμε πως είμαστε διαφορετικοί και πως δεν γεννηθήκαμε για να κινούμαστε μέσα από μάζες, απόψεις και στερεότυπα.

Κοίτα ! Πίσω από όλες αυτές τις σκέψεις όμως υπάρχει κάτι κοινό. Ο φόβος της μοναξιάς. Ο φόβος του ότι κανείς δεν θα είναι δίπλα μου αν δεν είμαι καλός. Καλός μπαμπάς, καλή γυναίκα, καλός υπάλληλος, καλη γκόμενα, καλός φίλος, καλός πολίτης, καλός άνθρωπος κτλ. Πόσο καταπιεστικό να θέλουμε να είμαστε παντού καλοί. Καλοί για να μην μας απορρίψουν οι άλλοι. Και δυστυχώς η πιο επίπονη απόρριψη είναι αυτή, που δεχόμαστε εμείς από εμάς και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα.

Εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας σε μικρά κουτάκια. Σε ταμπέλες, που δεν μας χωράνε. Σε καταστάσεις, που πιεζόμαστε, σε ανθρώπους, που δεν ταιριάζουμε, σε συναισθήματα, που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως νιώθουμε και τέλος σε σκέψεις, που δεν είμαστε ‘’Εμείς’’. Αλλά δεν πειράζει μωρέ αφου είναι καλά οι άλλοι και εμείς παραμένουμε ακόμα καλά παιδιά όλα είναι under control.

Παρόλα αυτά επιμένουμε εκεί όσο και αν νιώθουμε πως θα θέλαμε να τα σπάσουμε όλα και να μην μας νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Να ξανα αρχίζαμε από την αρχή. Να λέγαμε όσα νιώθουμε και να μην μας ενδιαφέρει ποιος θα μείνει η ποιος θα φύγει. Να φεύγαμε χωρίς να νιώθουμε ενοχές ή ανασφάλεια. Να ζούσαμε χωρίς να μας νοιάζει αν θα είναι η τελευταία μέρα, ώρα ή λεπτό.

Έχω γνωρίσει λοιπόν που λές, πολλά ‘’καλά παιδιά’’, που πήραν βαθιά ανάσα και φύγανε από την τοξικότητα, που μίλησαν ενώ είχαν δίκιο και υποστήριξαν τον εαυτό τους, που δημιούργησαν από το μηδέν όταν όλοι οι άλλοι τους πατούσαν τα πόδια, που αγάπησαν χωρίς να φοβούνται την απόρριψη και το απόλαυσαν, που διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους και μάντεψε παραμείνανε καλά παιδιά. Τουλάχιστον το μέσα τους κοιμάται ήρεμο τα βράδια και η σκέψη τους δεν τους βασανίζει για όλα αυτά που ήθελαν να κάνουν ή να πουν. Δεν κοίταξαν τον χρόνο και είπαν ‘’τι στιγμές έχασα’’ αλλα ‘’ποιες στιγμές ξέχασα’’.

Το καλό παιδί βρίσκεται μέσα μας και όχι σε τελειοθηρικά καθαρισμένες τζαμαρίες χωρίς κανένα ψεγάδι. Και να θυμάσαι ένα πράγμα. Όταν ήμασταν μικρά και είχαμε ένα παιχνίδι αν δεν το μοιραζόμασταν δεν μας έκαναν παρέα. Αν το μοιραζόμασταν είτε μας το σπάγανε είτε μας το παίρνανε είτε μετά δεν παίζανε μαζί μας αλλά με το παιχνίδι μας. Θυμήσου λοιπόν τώρα που μεγάλωσες πως το παιχνίδι είναι δικό σου. Δώσε το όπου θες, μοιράσου το με όποιον θες και μην φοβάσαι για το τι θα γίνει αν το σπάσουν. Γιατι τώρα πια μεγάλωσες και ξέρεις πως το παιχνίδι δεν είσαι εσυ.

Καθώς το γράφω αυτό ψιλογελάω γιατί θυμήθηκα πως και εγώ πέρασα από αυτό. Και έχει πλάκα. Ξέρεις γιατί όμως? Γιατι ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο

Μαρία Σβολιαντοπούλου
Ψυχολόγος Ηράκλειο Κρήτης