Ας λέμε τον φαντάρο φίλο μας Κώστα. Ο Κώστας μια μέρα ενώ ήταν σκοπιά στην πύλη, παίρνει ένα γράμμα από τον ταχυδρόμο. Με χαρά αναγνωρίζει στον φάκελο τον γραφικό χαρακτήρα της κοπέλας του -ας την πούμε Ιωάννα. Γεμάτος χαρά ανοίγει το φάκελο, διαβάζει και το χαμόγελό του παγώνει… (είναι πολύ εύκολο έτσι και αλλιώς να σου παγώσει το χαμόγελο εκεί πάνω όταν έχει -10ο)

Να τι διάβασε: «Αγαπημένε μου Κώστα, Είμαστε μαζί 3 χρόνια. Και το ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Δεν μπορώ να αντέξω όμως το ότι είσαι μακριά μου. Για αυτό πήρα την απόφαση να χωρίσουμε. Έτσι και αλλιώς, σε μερικές στιγμές αδυναμίας, σε απάτησα. Συγχώρεσε με, αλλά έτσι είναι καλύτερα και για τους δυο μας. Σε παρακαλώ να μου στείλεις όποιες φωτογραφίες μου έχεις. Γεια, Ιωάννα».

Μέχρι να τελειώσει η σκοπιά, ο Κώστας έχει καπνίσει 7 πακέτα τσιγάρα κι έχει ρίξει το κλάμα της ζωής του. Τελειώνοντας τη σκοπιά και προσπαθώντας να ηρεμήσει, πάει στο θάλαμο και φωνάζει όλες τις σειρές. Τους ζητάει να του δώσουν όσες φωτογραφίες μπορούν, από γκόμενες, αδερφές, θείες, ξαδέρφες και πάει λέγοντας. Μαζεύει καμιά 80αριά φωτογραφίες και τις βάζει σε ένα φάκελο. Μετά, πάει στο κρεβάτι του και γράφει το εξής γράμμα: «Αγαπητή Ιωάννα, Επειδή δεν μπορώ να θυμηθώ ποια ακριβώς είσαι, σε παρακαλώ, διάλεξε τη δικιά σου φωτογραφία και στείλε τις υπόλοιπες πίσω. Κώστας».