Breaking News
19 Ιανουαρίου 2020

Χατζηκυριάκος στο sport-fm.gr: «Η αναπηρία δεν σε ''σκοτώνει'', σε διδάσκει»

 

Λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης των Ατόμων με αναπηρία, το οποίο είναι το πρώτο στην ιστορία για την Ελλάδα στο ομαδικό, με συμπαίκτη τον Γιώργο Μουχθή, ο Μάριος Χατζηκυριάκος μιλάει για το ξεκίνημα του, την μετέπειτα πορεία, την αναπηρία του και το μεγάλο στόχο των Παραολυμπιακών Aγώνων.

Τον αποζητά, τον αναγνωρίζει, τον χρειάζεται. Πάνω στη ρακέτα του αναπαύεται, νιώθει άνετα, χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς, ακτινοβολεί στον αέρα. Εκείνος του κάνει κομπλιμέντα και το σαγηνεύει... Με το βλέμμα καρφωμένο στo μπαλάκι και το πρόσωπο του να λαμποκοπά από ενθουσιασμό, συντονίζεται στο γνώριμο άκουσμα που στα αυτιά του ηχεί ως μόνιμη επωδός: «τακ-τακ, τακ-τακ, τακ-τακ».

Ο Μάριος Χατζηκυριάκος στεκόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού, κρατούσε τη ρακέτα του και ετοιμαζόταν να καρφώσει, καταρρίπτοντας τα στρεβλά κοινωνικά στερεότυπα που υπαγορεύουν ότι τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν δυνατότητες ανάλογες με αυτές των αρτιμελών.

Έχοντας εκ γενετής εγκεφαλική παράλυση-τετραπληγία «περπάτησα για πρώτη φορά μετά τα δύο μου χρόνια, φορούσα νάρθηκες και έκανα πολύωρες φυσικοθεραπείες. Μόλις όμως μπήκα στο χώρο του πινγκ πονγκ και ξεκίνησα να προπονούμαι στον Π.Α.Σ.Κ.Α (Πανελλήνιο Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων)- τον πιο οργανωμένο από άποψη υποδομών σύλλογο στην Ελλάδα στην επιτραπέζια αντισφαίριση- έβγαλα τους νάρθηκες και σταμάτησα τις φυσιοθεραπείες».

Αν και σε μικρότερη ηλικία, ιδίως κατά τα σχολικά χρόνια, μπορεί να ένιωσε πως «υπήρχε μια διάκριση προς το πρόσωπο μου λίγο πιο έντονη, εντούτοις είναι φυσιολογικό, καθώς στη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας τα άτομα ΑμεΑ είναι άγνωστα, όπως και τα χαρίσματά τους. Η ίδια οφείλει να τους εντάξει πιο ομαλά στο γενικό σύνολο και να μην τους βλέπει ως κάτι το διαφορετικό».

Ωστόσο, έχει ένα παράπονο: «Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Στο δικό μας κράτος τα άτομα με αναπηρία περνάνε κάπως δύσκολα και αυτή την στιγμή μιλάς με εμένα που δόξα τω Θεώ δεν έχω κάποια ανάγκη από ιδιαίτερη υποδομή». Για τους υπόλοιπους όμως, όπως για παράδειγμα εκείνους που βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο, τι γίνεται; «Δεν υπάρχουν τα πεζοδρόμια, κανείς δεν σέβεται τις θέσεις στάθμευσης των αναπήρων, κανείς δεν σέβεται τις ράμπες και αυτό πρέπει να αλλάξει».

Το πινγκ πονγκ μπήκε εντελώς τυχαία στη ζωή του και «με βοήθησε να βελτιωθώ ως άνθρωπο πάνω στην αναπηρία μου». Όπως εξομολογείται, χρωστά ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που τον μύησε στο άθλημα, τον προπονητή του Πολυχρόνη Πολίτση, καθώς «με στήριξε τρομερά, με έκανε πρωταθλητή και πάνω από όλα με έκανε καλύτερο άνθρωπο».

Ο δρόμος όμως δεν ήταν σπαρμένος με ροδοπέταλα, αλλά ανηφορικός και γεμάτος «αγκάθια». «Έμενα 50 χιλιόμετρα μακριά από την αίθουσα προπόνησης και ο πατέρας μου ήταν δύσκολο να με μεταφέρει εκεί. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου από την πρώτη στιγμή δαπανώντας κόπο, χρήματα και χρόνο. Ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας μου οφείλεται σε αυτούς». Η σπίθα που σιγόκαιγε στα σωθικά του αναζωπυρώθηκε λόγω της αλματώδους εξέλιξης που παρουσίαζε, έτσι «ενώ αρχικά πήγαινα μια φορά την εβδομάδα προπόνηση, το αυξήσαμε σε δύο. Η απόσταση ήταν ένας σκόπελος που υπερκεράστηκε και το κέρδος που αποκόμισα από όλα αυτά ήταν πολύ μεγαλύτερο».

Αν και οι περισσότεροι πιθανότατα πιστεύουν ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές στον τρόπο παιχνιδιού ανάμεσα σε αρτιμελείς και άτομα με αναπηρία, ο ίδιος επισημαίνει ότι «Η επιτραπέζια αντισφαίριση είναι το μοναδικό άθλημα όπου τα άτομα με αναπηρία μπορούν να κάνουν προπόνηση μαζί με αρτιμελείς και να τους κοντράρουν. Η ειδοποιός διαφορά στον τρόπο παιχνιδιού στους ΑμεΑ είναι ότι ολόκληρη η στρατηγική που ακολουθείς δομείται γύρω από την προσπάθεια σου να μετακινήσεις τον αντίπαλο που αντιμετωπίζει κινητικό πρόβλημα».

Από την πληθώρα μεταλλίων (12 τον αριθμό, σε ατομικό και ομαδικό) που έχει στο ενεργητικό του σε εγχώριο επίπεδο, αφότου πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2013, ξεχωρίζει το παρθενικό του, δηλαδή το χάλκινο στην κατηγορία ΤΤ6 (κατηγορία όρθιων). «Ήταν το πιο ξεχωριστό και το πιο έντονο σε συναισθήματα, καθώς έπαιζα μόνο πέντε μήνες. Αν και στον ημιτελικό βρέθηκα να προηγούμαι στα σετ 2-0 και έχοντας την πρωτοπορία με 10-5 (το ματς λήγει στα τρία νικηφόρα σετ), βρέθηκα μια ανάσα από την πρόκριση στον τελικό, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Σε αυτό συνέβαλε η απειρία μου και το γεγονός ότι ο προπονητής μου ορθά δεν ήθελε να με καθοδηγήσει για να βιώσω μόνος μου αυτήν την εμπειρία. Ύστερα από εκείνη την ήττα πείσμωσα πιο πολύ, ώστε να επιστρέψω ένα χρόνο αργότερα, φτάνοντας έως τον τελικό».

Και ενώ όλα έμοιαζαν να κυλούν ιδανικά, με αποκορύφωμα την πρώτη του κλήση στην Εθνική ομάδα, η ατυχία τού χτύπησε την πόρτα, όταν αντιμετώπισε έναν σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος μάλιστα λίγο έλειψε να αποβεί μοιραίος. «Έκοψα το ωλένιο νεύρο του αριστερού χεριού, το δικέφαλο και πολλούς τένοντες, δύο εκατοστά από την κεντρική αρτηρία. Ο δρόμος της αποκατάστασης ήταν επίπονος, ευτυχώς όμως με την συνεισφορά όλων των γιατρών και την συμπαράσταση του προπονητή μου κατάφερα να επιστρέψω γρήγορα και να συνεχιστεί αυτό το όμορφο ταξίδι». Μάλιστα, θυμάται χαρακτηριστικά ότι «η πρώτη μου ερώτηση όταν ξύπνησα από το χειρουργείο, λίγο μετά την επέμβαση και υπό την επήρεια της νάρκωσης ήταν «Πότε έχω προπόνηση;».

Έχοντας την ευλογία να προπονείται τα τελευταία δύο χρόνια στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», πλάι στην Εθνική ομάδα των αρτιμελών, υπό την επίβλεψη του κύριου Βατσακλή (τεχνικός) στους άντρες και του κυρίου Κωστόπουλου (τεχνικός) στις γυναίκες, παραδέχεται ότι «Το να παίζεις δίπλα σε παίκτες όπως ο Καλλίνικος Κρεάνγκα, ο Παναγιώτης Γκιώνης και ο Κώστας Παπαγεωργίου, αποτελεί ιδιαίτερη τιμή, καθώς επηρεάζεσαι από την αύρα που εκπέμπουν αυτοί οι αθλητές παγκοσμίου φήμης. Αποκτάς μεγαλύτερη θέληση και ώθηση, βλέποντας εκείνους να παλεύουν, ενώ έχουν σημειώσει τόσο σπουδαία επιτεύγματα. Η πιο σημαντική συμβουλή που μου έχουν δώσει και κρατώ μέχρι σήμερα είναι να ακολουθώ πιστά την στρατηγική μου στο παιχνίδι και να μην την αλλάζω, γιατί αυτό μακροπρόθεσμα με εξελίσσει. Να πιστεύω στην προπόνηση που κάνω, στις δυνατότητές μου και να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο».

Βέβαια, όπως τονίζει «η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι όπως στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες από την Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες, αλλά οι οικονομικοί προϋπολογισμοί εκτός συνόρων είναι πολύ μεγαλύτεροι»

Έστω όμως και με όλες αυτές τις αντιξοότητες, έφτασαν σε μια σπουδαία επιτυχία μαζί με τον Γιώργο Μουχθή, καθώς κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στο ομαδικό του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος που διεξήχθη στο Χέλσινμποργκ της Σουηδίας τον περασμένο Σεπτέμβριο. «Αυτό το ιστορικό μετάλλιο μάς χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς πολλών χρόνων: Δουλειάς από πολλούς ανθρώπους, με πρωτεργάτη τον νυν ομοσπονδιακό τεχνικό Πολύχρονη Πολίτση και στη συνέχεια τον πρώην ομοσπονδιακό Μιχάλη Κατσικαδέλη και την στήριξη της ομοσπονδίας. Σιγά-σιγά, βλέπουμε τους κόπους μας να ανταμείβονται» περιγράφει με χαμόγελο.

Μάλιστα, χάρη σε αυτό το καινοφανές κατόρθωμα, γνώρισε ακόμα μια ξεχωριστή τιμή, όταν έγινε δεκτός μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής στο Προεδρικό Μέγαρο από τον Προκόπη Παυλόπουλο.

To TvSport

συνδυάζει την αθλητική ενημέρωση με βίντεο από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Με οδηγό την αντικειμενική  και έγκαιρη προβολή όλων των αθλητικών γεγονότων αλλά και με ανοιχτή τη δική σας συμμετοχή

Για Διαφήμιση

Μπορείτε να μας στείλετε e-mail στο info@tvsport.gr

ή να συμπληρώσετε τη φόρμα διαφήμισης κάνοντας κλικ  εδώ.

Στοιχεία Επικοινωνίας

  • (+30) 6936915717
  • Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

PrincElia Cosmetics