Αναλυτικά τα όσα είπε στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ:
Για τις επιτυχίες στο Ευρωπαϊκό της Γλασκόβης και την προβολή που πήραν: «Πήραν μεγάλη προβολή και χαίρομαι όχι μόνο γι αυτό καθαυτό το γεγονός της προβολής, αλλά γιατί επιτέλους φάνηκαν οι επιτυχίες που φέραμε. Η δική μας αποστολή αποτελείτο μόνο από τέσσερις κολυμβητές (εκτός από μένα ήταν η Άννα Ντουντουνάκη, ο Αποστόλης Χρήστου και Αποστόλης Παπαστάμος), τη στιγμή που οι άλλες ομάδες κατέβηκαν με τριάντα και σαράντα μέλη. Και οι τέσσερις έχουμε ήδη προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες και γυρίζαμε από τη Γλασκόβη με δύο χρυσά και δύο χάλκινα μετάλλια, ένα ρεκόρ Ευρώπης, 17 πανελλήνια και εννέα ή δέκα προκρίσεις σε τελικούς. Πρόκειται για τεράστια επιτυχία και αυτό που άλλαξε φέτος είναι ότι τα περισσότερα χρόνια απλά γινόταν αναφορά για μια δυο μέρες και μετά μας ξεχνούσαν. Είναι πολύ σημαντικό και για την ελληνική κολύμβηση και για μας, αφού αποδεικνύεται ότι τα αποτελέσματα δεν είναι ανέλπιστα, όπως είπαν κάποιοι παράγοντες αλλά απόρροια δουλειάς χρόνων, στα οποία έχουμε ξαναφέρει διακρίσεις, όπως εγώ δύο χάλκινα και δύο ασημένια ευρωπαϊκά πριν από δύο χρόνια και έναν τελικό παγκόσμιου πριν από τρία χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε δυνατοί στην 25άρα πισίνα, αλλά για λόγους που δεν γνωρίζω η Ομοσπονδία επιλέγει να στέλνει το μικρότερο αριθμό, αντί να δώσει την ευκαιρία ειδικά σε νέα παιδιά να πάρουν το βάπτισμα του πυρός σε μια διοργάνωση που δεν έχει τόσο άγχος, αφού δεν δίνει προκρίσεις για Ολυμπιακούς».
Για τις διαφορές ανάμεσα στην 25άρα και την 50άρα πισίνα: «Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι υπάρχουν περισσότερες στροφές. Για να το πούμε απλά, όλες οι κούρσες είναι κομμένες στα δύο. Από την άλλη, κάποιος με πολύ καλά υποβρύχια που επιτρέπονται μέχρι τα 15 μέτρα, αποκτά πλεονέκτημα στην 25άρα που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην 50άρα. Κι εγώ είμαι από τους ευλογημένους που έχει αυτό το καλό υποβρύχιο. Κυρίως, όμως, είναι θέμα στρατηγικής και προπόνησης. Εγώ τα τελευταία χρόνια ήμουν στην Αμερική, όπου η βασική πισίνα είναι η 25άρα. Οπότε έκανα περισσότερη προπόνηση σε αυτή κι έτσι είχα μεγαλύτερο αέρα και περισσότερη εμπειρία. Όλα τα υπόλοιπα χρόνια, έκανα προπόνηση σε 50άρα και αγώνα σε 25άρα. Όταν, λοιπόν, αποκτάς την εμπειρία να κάνεις την κούρσα στην προπόνηση, έχεις έτοιμη τη στρατηγική πριν πας στον αγώνα. Είναι, όμως, και μια προσπάθεια χρόνων, αφού είναι στην Εθνική από το 2009 και… δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα πάω να κερδίσω στη Γλασκόβη και να κάνω ρεκόρ Ευρώπης. Η δουλειά, η υπομονή κι η επιμονή είναι το τρίπτυχο επιτυχίας».
Για την Ολυμπιακή χρονιά που ξεκίνησε: «Πλέον μετράμε ανάποδα σαν τους… στρατιώτες κι έχουμε μπροστά μας 29 εβδομάδες. Είχα πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς και το 2012 και το 16 και πλέον τα θετικά αποτελέσματα στη Γλασκόβη μου δίνουν την ώθηση να ξεκινήσω διαφορετικά τον κύκλο της προετοιμασίας. Ο στόχος μου είναι ένας τελικός κι επειδή η κολύμβηση είναι πολύ «ανατρεπτικό» αγώνισμα, αν καταφέρω να μπω στον τελικό, θα δώσω πάνω από το 100% του εαυτού μου για να φέρω την Ελλάδα όσο πιο ψηλά γίνεται».
Για τις σπουδές του και το γεγονός ότι αναδείχθηκε ο καλύτερος φοιτητής – αθλητής στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας: «Είμαι πλέον πτυχιούχος στην ψυχολογία, αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές πριν από είκοσι μέρες κι έχω αποκτήσει ένα νέο πάθος μετά την κολύμβηση, με την οποία ασχολούμαι απ’ όταν ήμουν 3,5 χρόνων. Η ψυχολογία είναι ένας κλάδος και μια επιστήμη που μου αρέσει πάρα πολύ και γι αυτό δεν θα σταματήσω στο πτυχίο. Έχω ήδη κάνει αιτήσεις για μεταπτυχιακό και στόχος είναι και το δικτατορικό. Κι επειδή μιλάμε για θέμα μπάτζετ και όρεξης, κοιτάω και πανεπιστήμια στην Ευρώπη που είναι διαφορετικά και πιο κοντά στο σπίτι. Αυτά τα χρόνια με κούρασε η απόσταση και ότι δεν έχω τους ανθρώπους μου άμεσα κοντά μου. Άλλωστε, τα πανεπιστήμια της Ευρώπης και ειδικά της Αγγλίας είναι αντίστοιχου επιπέδου με της Αμερικής και το πτυχίο είναι εξίσου «δυνατό». Αυτό, όμως, που δεν υπάρχει Ευρώπη, αλλά γίνεται στην Αμερική, είναι ότι εκεί το σύστημα έχει από τις «ρίζες» του καταφέρει να «παντρέψει» τον αθλητισμό με τις σπουδές. Σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν υπάρχει αυτό το σύστημα, αλλά το παιδί πρέπει να επιλέξει. Επειδή, λοιπόν, είμαι τελειομανής κι έχω πάθος και για τα δύο, δεν μπορούσα να ησυχάσω κάνοντας το ένα από τα δύο μέτρια».
Για τις δυσκολίες που υπάρχουν: «Αυτό που συμβαίνει στην Ελληνική κολύμβηση είναι ότι δεν έχουμε απαιτούμενες παροχές για μια σωστή Ολυμπιακή χρονιά. Οι προσδοκίες γίνονται όλο και μεγαλύτερες, κάτι που προφανώς καλά κάνει και γίνεται, αφού όλοι είμαστε νέα παιδιά με όρεξη για σκληρή προπόνηση και για να φέρουμε Ελλάδα ψηλά. Αλλά υπάρχουν πολλές δυσκολίες, αφού δεν έχουμε ανοικτά κολυμβητήρια και πολλές φορές ζεστό νερό για να κάνουμε προπόνηση. Οπότε αναγκαζόμαστε να τρέχουμε από εδώ κι από εκεί για να προπονηθούμε σε άλλους συλλόγους. Κι αυτό είναι κάτι που το θεωρώ άδικο, όταν υπάρχουν αθλήματα με πολύ μεγαλύτερες ανέσεις χωρίς όμως να φέρνουν ανάλογες διακρίσεις όπως η κολύμβηση. Γι αυτό και χάρηκα με την προβολή που είχαν οι επιτυχίες μας στη Γλασκόβη, γιατί έδειξαν στον κόσμο ότι παιδιά υπάρχουν, θέληση υπάρχει, επιτυχίες υπάρχουν όχι μόνο τώρα αλλά και παλιότερα και πρέπει να υπάρξει μια βοήθεια από τους αρμόδιους. να ρίξουν δηλαδή κάποια εμπόδια που ένας αθλητής από μόνος του δεν μπορεί να ξεπεράσει».
Για το «μυστικό» των προπονήσεων: «Ξεκινάω στις οκτώ το πρωί κι αυτό είναι φυσιολογικό, αφού όταν ήμουν μαθητής, αναγκαζόμουν να ξεκινήσω στις πεντέμισι, να κάνω προπόνηση μέχρι τις οκτώ, μετά σχολείο, μετά σπίτι, διάβασμα, φαγητό και μετά προπόνηση το απόγευμα. Αυτή είναι η ζωή του αθλητή – μαθητή. Από την άλλη, όμως, υπάρχει και το πρακτικό μέρος, αφού οι διοργανώσεις έχουν προκριματικά το πρωί, οπότε πρέπει να συνηθίσεις και σωματικά και ψυχολογικά και να έχεις το σώμα σου έτοιμο 100% για να βγάλεις καλή κούρσα. Για να φτάσεις, δηλαδή, στον τελικό που γίνεται το απόγευμα, πρέπει με κάποιον τρόπο να… προκριθείς».
Για τις θυσίες που απαιτούνται: «Διαφωνώ με τη λέξη θυσίες. Τουλάχιστον με τη δική μου φιλοσοφία, ο αθλητισμός είναι επιλογή και ο πρωταθλητισμός τρόπος σκέψης που δεν σου επιβάλει κανείς. Για να επιλέξεις να μπεις σε αυτή τη διαδικασία, την καταπόνηση, την προσπάθεια και τη μη ερασιτεχνική δουλειά που γίνεται για να φτάσεις ψηλά, δεν νομίζω ότι κάνεις θυσίες. Από ένα σημείο και μετά δεν θυσιάζεις πράγματα. Απλώς επιλέγεις να έχεις ένα διαφορετικό τρόπο ζωής από τα υπόλοιπα άτομα της ηλικίας σου. Καλά να είμαστε και υγεία να έχουμε, θα μπορέσεις και να βγεις και να ξενυχτήσεις και να φας λίγο παραπάνω και να κάνεις και κάποια άλλα πράγματα. Προσωπικά, δεν έχω μάθει να χρησιμοποιώ τη λέξη θυσία, γιατί η συγκεκριμένη λέξη αυτή καθαυτή σημαίνει ότι στερείσαι κάτι που δεν θέλεις. Από τη στιγμή, όμως, που θέλεις να φτάσεις ψηλά κι έχεις βάλει κάποιους υψηλούς στόχους, δεν θεωρώ ότι θυσιάζεις ένα ξενύχτι ή μια καλοπέραση ή κάτι διαφορετικό που έχουμε μέσα στην κουλτούρα μας σαν Έλληνες. Το επιλέγεις, γιατί οι εμπειρίες που κερδίζεις από τον πρωταθλητισμό είναι εμπειρίες που δεν έρχονται όταν είσαι μεγαλύτερος. Γιατί, δεν μπορείς να πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες στα 50 ή στα 60 σου. Τουλάχιστον στην κολύμβηση».
Για το ότι κάποιοι δεν θεώρησαν και τόσο δύσκολο την κατάκτηση δύο μεταλλίων μέσα σε ένα μισάωρο: «Εννοείται ότι είναι πολύ δύσκολο, αν και έχω ακούσει και χειρότερα. Πρόκειται για εντελώς διαφορετικά αγωνίσματα. Από τη στιγμή, πάντως, που έμαθα ότι η πεταλούδα που είναι έντονο και δύσκολο αγώνισμα είναι μετά χάρηκα. Κι αυτό γιατί έχοντάς το ως δεύτερο ήμουν λίγο πιο «ζεστός» και, ειδικά μετά την επιτυχία να ανέβω στο βάθρο στα 100 μικτής, σε μια κούρσα δηλαδή που κρίνεται στη λεπτομέρεια, ήμουν πολύ χαρούμενος και πήρα την αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να τα καταφέρω. Στο καθαρά… πρακτικό κομμάτι, πάντως, έπρεπε να φύγω απευθείας μετά τον τερματισμό, γιατί έπρεπε να χαλαρώσω να ηρεμήσω, να κατεβάσω τους παλμούς μου, να ξεκουράσω τους μυς, για να κάνω και δεύτερη κούρσα. Δεν υπάρχουν πολλοί αθλητές που να μπορούν να κάνουν νταμπλ, δηλαδή δύο αγωνίσματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Γιατί ναι μεν σαν πρόγραμμα αγώνων είναι τριάντα λεπτά, αλλά πρέπει να είμαστε στο χώρο είκοσι λεπτά πριν από την κούρσα που σημαίνει ότι είχα μόλις ένα δεκάλεπτο να κάνω προθέρμανση, να ξεκουράσω τους μυς και να προετοιμαστώ για το επόμενο όπου πρέπει να πάω… στεγνός, έτοιμος να μου κολλήσουν το νέο αυτοκόλλητο, να δώσω τη διαπίστευση και να καθίσω στη σειρά. Από τα τριάντα λεπτά που υπάρχουν στο πρόγραμμα, κατέληξα να έχω στη διάθεσή του στην καλύτερη 15 με είκοσι, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο».
