Δίπλα σε όλα τα παιδιά μάζευε ενέργεια για να νικήσει το «κακό». Ο Δημήτρης Καρβέλας είναι η ψυχή της U20 και ξεναγεί το sdna.gr στις μέρες που έζησε.
Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή. Δεν είναι αόρατη, όμως δεν είναι και απολύτως ευδιάκριτη. Πριν την περάσεις ανήκεις στον εαυτό σου, στους δικούς σου ανθρώπους. Είσαι εσύ και οι σκέψεις σου, εσύ και οι φιλοδοξίες σου. Άπαξ και την πέρασες, δεν υπάρχει επιστροφή. Γίνεσαι δικός τους. Δικός μας. Όλοι θα έχουν άποψη για σένα. Θα ξέρουν γιατί παίζεις ή γιατί δεν παίζεις. Αν δουλεύεις ή αν δεν δουλεύεις. Αν προσπαθείς ή δεν προσπαθείς. Αν ξενυχτάς ή δεν ξενυχτάς. Τι πρέπει να βελτιώσεις, πώς πρέπει να προπονείσαι, σε ποια θέση αποδίδεις καλύτερα, πώς πρέπει να μιλάς, τι πρέπει να επιθυμείς, πώς πρέπει να σκέφτεσαι.
Τα παιδιά που κατέκτησαν (και) χθες την Ευρώπη, πέρασαν τη διαχωριστική γραμμή πριν από δύο χρόνια. Στον Βόλο. Κάποιοι εξ αυτών αντιλήφθηκαν απότομα, από εκείνο το καλοκαίρι κιόλας, την αλλαγή. Άλλοι σταδιακά. Η ζωή και η καριέρα τους έγινε αντικείμενο σχολιασμού, συζήτησης και αντιπαράθεσης. Οι χειμώνες τους έμοιαζαν καταθλιπτικοί και ανώφελοι, τα καλοκαίρια έφερναν ξανά πίστη και ελπίδα. Στο περιθώριο όσων έβλεπε ο κόσμος και ένιωθε ότι μπορεί να κριτικάρει, υπήρχε μια δική τους ιστορία. Μια ιστορία που κρατάει σχεδόν πέντε χρόνια. Μια ιστορία που είχε χθες τον πιο όμορφο επίλογο. Το τρόπαιο στα χέρια του Δημήτρη Καρβέλα!
«Η Εθνική δεν είναι μόνο τα καλοκαίρια»
Πίσω από κάθε μεγάλη πορεία, υπάρχει συνήθως μια φυσιογνωμία στην οποία όλοι θα σταθούν. Είναι πιο νομοτελειακό και από την σπουδαία γυναίκα που θεωρητικά κρύβεται πίσω από τον μεγάλο άντρα. Ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να είναι παίκτης, δεν μπορεί να είναι προπονητής. Ο άνθρωπος αυτός είναι εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Φυσικά και ήταν και στο Ηράκλειο. Όταν ακόμα ο κόσμος ήταν λιγότερος και από τα «Δύο Αοράκια», όταν τα πράγματα δυσκόλευαν ή όταν κάποιος έχανε την πίστη του.
Ο Δημήτρης Καρβέλας ήξερε πώς να κάνει τα παιδιά να το πιστεύουν. Με χαβαλέ, με εκείνα τα σοβαρά που κρύβονται ανάμεσα στα αστεία και με τον Προκόπη Παυλόπουλο σε ρόλο κομπάρσου. «Του έχω πει να μην φύγει για μπάνια και να μας περιμένει την άλλη Δευτέρα», έλεγε από την πρώτη φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, για τη σημερινή μέρα που μάλλον όλοι έχουν λίγο περισσότερο hangover απ’ όσο θα έπρεπε για να επισκεφτούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και είναι καλύτερα να τον επισκεφτούν αύριο. Ο τιμ μάνατζερ της Εθνικής, πάντως, ήταν ιδιαίτερα δεκτικός νωρίς το πρωί να μιλήσει στο sdna.gr για ένα ακόμα τρελό καλοκαίρι στη ζωή του.
«Είμαστε με αυτά τα παιδιά κοντά πέντε χρόνια μαζί. Από τότε που τελείωσαν με την Εθνική Παίδων. Η επαφή που έχουμε δεν είναι μόνο τα καλοκαίρια. Είναι καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, ειδικά το χειμώνα που τα πράγματα για τους περισσότερους δεν είναι τόσο καλά», θα μας πει και προσπαθώντας να μεταδώσει λίγη από τη μαγεία που κουβαλάει αυτή η ομάδα θα εξιστορήσει. «Αυτή η ομάδα είναι μοναδική. Σαν παιδιά, είναι όλα απίστευτα. Να τους έχουν καλά οι γονείς τους, είναι μοναδικοί. Έχουν τεράστια καρδιά. Ακόμα κι αν είναι παίκτες του έξι, θα βγουν στο παιχνίδι και θα παίξουν για οκτώ ή εννέα. Πριν φύγουμε από την Αθήνα, επισκέφτηκαν το ξενοδοχείο ο Τολιόπουλος και ο Σταμάτης και μας είπαν μας λείπετε. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Αυτό είναι η συγκεκριμένη Εθνική ομάδα».
Πίσω από τις κούπες!
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης. Ο Αντώνης Κόνιαρης ήταν στην καλύτερη πεντάδα και ο Δημήτρης Καρβέλας θα έπαιρνε ασυζητητί το βραβείο του κορυφαίου τιμ μάνατζερ. Πέρα από τις καθημερινές αναφορές στο ραντεβού με τον Προκόπη (σ.σ. θα είχε ενημέρωση μάλλον και από το ζεύγος Ρουβά-Ζυγούλη), όρθωνε ανάστημα κάθε φορά που ένιωθε ότι κάποιος… παρενοχλούσε τα παιδιά του.
Απάντησε στις διαμαρτυρίες των Γερμανών με μια πολύ ξεκάθαρη κίνηση του χεριού του, ενώ όταν οι Ισπανοί διαμαρτύρονταν στο ημίχρονο του ημιτελικού ο Δημήτρης Καρβέλας – όπως ο ίδιος έλεγε μετά γελώντας – έληξε το θέμα με «δυο-τρία αιγαλεώτικα». Κανείς, όμως, δεν πειράζει τα παιδιά του όσο το ελληνικό μπάσκετ, σε συλλογικό επίπεδο. Και συνομιλώντας μαζί του, σου δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε για ώρες να αναφέρεται στο θέμα. Στους μελαγχολικούς χειμώνες που λέγαμε και πιο πάνω.
«Αγαπάμε τόσο πολύ το μπάσκετ ως χώρα. Τι κάνουμε, όμως, γι’ αυτό; Μετά από δύο μέρες θα ξεχαστούν πάλι τα πάντα και θα λένε στα παιδιά ελάτε να χειροκροτείτε τον Φελντέιν και τον καθένα. Μοιάζει σαν μια μόδα. Παίρνουν οι ομάδες τους παίκτες μετά από μια διάκριση και δεν ξέρουν τι να τους κάνουν. Εδώ πήγαν να βάλουν και έβδομο ξένο στο πρωτάθλημα! Και τα παιδιά έπαιζαν ευρωπαϊκό και το συζητούσαν μεταξύ τους. Πώς να μην το συζητάνε».
Τα παραδείγματα μέσα από την δωδεκάδα της Εθνικής Νέων είναι πολλά. Ο Δημήτρης Καρβέλας, ωστόσο, θα σταθεί κυρίως σε δύο. «Μιλάμε τώρα για τον Κόνιαρη. Το παιδί ήταν 19 ετών και χτύπησε. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του και έσκασε από τη στεναχώρια του. Αφήνουμε τους οπαδούς να κουμαντάρουν τις ομάδες. Τους οπαδούς, όχι τους φιλάθλους. Δεν υπάρχει υπομονή. Όπως εμείς δουλεύουμε παράλληλα με την Εθνική σε συλλόγους, έτσι συμβαίνει και με τους αντιπάλους μας. Κι όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν παίζουν αυτά τα παιδιά. Είναι κορυφαία στην Ευρώπη στην ηλικία τους και δεν παίζουν. Παίρνουν ένα συμβόλαιο, αλλά τι να το κάνουν; Δεν τους νοιάζουν τα λεφτά. Θέλουν συμμετοχή. Θυσιάζονται οι ίδιοι και οι γονείς τους να κάνουν συνεχώς προπόνηση. Ατομική προπόνηση και περιμένουν πώς και πώς να έρθει το καλοκαίρι για να παίξουν!»
Είναι προφανές ότι πατήσαμε κάλο. Ο Δημήτρης Καρβέλας είναι ασταμάτητος, σαν τις ατάκες που έλεγε χθες στη διάρκεια του τελικού. Ο πάγκος ήταν μουδιασμένος, η κερκίδα ανησυχούσε και με το σκορ ακόμα στο 26-23 γύρισε σε κάποιους φίλους του και έκανε νόημα να ηρεμήσουν. «15 θα φάνε», τούς είπε και για να ακριβολογούμε έπεσε κατιτίς έξω. Εννέα πόντους κέρδισε στο φινάλε η Εθνική μας ομάδα, αλλά ποιος μετράει τη διαφορά; Το θέμα για τον τιμ μάνατζερ του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος είναι η εξαργύρωση. Θα υπάρξει επιτέλους τέτοια; Ειδικά τώρα, που τα καλοκαίρια αυτής της γενιάς τελείωσαν και οι χειμώνες θα μοιάζουν πιο μεγάλοι.
«Και στατιστικά να το πάρουμε, δεν υπάρχουν πάνω από δυο-τρεις παίκτες που κάνουν την μετάβαση στην Εθνική Αντρών και νομίζω τόσοι θα είναι και αυτοί που θα το καταφέρουν από τη συγκεκριμένη Εθνική. Δικαιούνται να πάρουν ευκαιρία και πρέπει οι πρόεδροι επιτέλους να τους τη δώσουν. Δε γίνεται να μιλάει όλη η Ευρώπη για τον Χαραλαμπόπουλο κι εκείνος να παρακαλεί τον Παναθηναϊκό να φύγει για να παίξει ένα χρόνο. Η Ρεάλ πώς κατάφερε να βάλει σταδιακά τον Ντόντσιτς στην ομάδα; Παίζει, λέει, στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τι να το κάνει; Δεν έχει πάρει τίποτα από τον Παναθηναϊκό και όλοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει!».
Το κλάμα μετά…
Το παιχνίδι έχει τελειώσει και οι πρωταγωνιστές ένας προς έναν μοιράζονται – με όποιο τρόπο μπορούν, τέλος πάντων – τα συναισθήματά τους. Ο Δημήτρης Φλιώνης ξεκινάει: «Θέλω να το αφιερώσω στον κύριο Καρβέλα. Είναι ο άνθρωπός μας, ο ψυχολόγος μας στα δύσκολα. Μας εμπνέει όλους». Ο Ιάκωβος Μιλεντίγιεβιτς συνεχίζει: «Το αφιερώνουμε και στον Δημήτρη τον Καρβέλα, τον ψυχαγωγό μας». Ψυχολόγος, ψυχαγωγός, τιμ μάνατζερ και κυρίως έμπνευση, κίνητρο. Η περιπέτεια υγείας του κρατάει πάνω ένα χρόνο τώρα.
«Το ξεπερνάμε σιγά-σιγά», είναι το μόνο που θα δεχτεί να σου πει, το μόνο που θα πει σε οποιονδήποτε τον ρωτήσει. Μια μάχη που συχνά αποδεικνύεται άνιση, μια μάχη που αφήνει σημάδια και ρουφάει ενέργεια από κάθε οργανισμό, δεν έχει καταφέρει να καταβάλει τον Δημήτρη Καρβέλα. Το ελιξίριο που του προσφέρουν κάθε καλοκαίρι αυτά τα παιδιά αποδεικνύεται το κλειδί της αναμέτρησης. «Όλοι στην ομάδα είμαστε 20 χρονών! Έχουμε την ίδια ηλικία με τα παιδιά. Δείτε τον Ηλία που έκλαιγε μετά… Είμαστε τόσο δεμένοι. Μετά από πέντε χρόνια, δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο. Δεν υπάρχουν λόγια για το συναίσθημα που ένιωσα».
Δίπλα στα λόγια των συμπαικτών του, ήρθε η πράξη του Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Κάλεσε τον Δημήτρη Καρβέλα δίπλα του και σήκωσαν μαζί το τρόπαιο. Ο τιμ μάνατζερ της Εθνικής ήξερε ότι κάτι του ετοίμαζαν. Περίμενε μια έκπληξη στο ξενοδοχείο, δεν περίμενε ποτέ κάτι τέτοιο. «Τρελάθηκα όταν κατάλαβα τι συμβαίνει. Και η μεγαλύτερη χαρά είναι ότι η κίνηση αντανακλά σε όλους. Στον Παπαθεοδώρου, στον Λιμνιάτη, στον Δοξάκη. Ήταν απίστευτο».
Η αλήθεια είναι πως οι λέξεις «απίστευτο» και «χαρά» επαναλήφθηκαν περισσότερες φορές απ’ όσες είναι δημοσιογραφικά αποδεκτό να γραφτούν σε ένα κείμενο. Έπρεπε να βρούμε συνώνυμα. Βαρύ; Ήταν βαρύ το τρόπαιο; «Πάρα πολύ βαρύ και η συγκίνηση απίστευτη!». Να, τι σας λέγαμε; Αδύνατον να το κουμαντάρεις. Σαν τα συναισθήματα ένα πράγμα…
Σχεδόν πενήντα χρόνια στα γήπεδα. Ο Δημήτρης Καρβέλας, γεννηθέντας του 1957, πρώην παίκτης του Αιγάλεω, με θητεία ως βοηθός και πρώτος προπονητής σε πολλές ομάδες, με το πόστο του τιμ μάνατζερ να είναι η ενασχόλησή του εδώ και χρόνια, έφτασε στα 60 του χρόνια να παλεύει με τα δάκρυά του. «Έκανα μεγάλη προσπάθεια να κρατηθώ. Είχαμε κλάματα μετά όλοι μαζί. Περάσαμε ένα απίστευτο βράδυ. Κλάψαμε όλοι και κλάψαμε πολύ».
Έγινε το πρόσωπο του τελικού. Δίπλα στα παιδιά του. Στα παιδιά που έδινε δύναμη και ψυχολογία, στα παιδιά από τα οποία αντλούσε ενέργεια και κουράγιο. Συνομήλικός τους τα καλοκαίρια, συμβουλάτοράς τους τους χειμώνας. Έτσι πάλεψε κι έτσι κερδίζει τη μάχη. Ξέχασε να μεγαλώσει. Λογικά, λοιπόν…
Μη με μαζεύεις απ’ το δρόμο ακόμα μάνα!
sdna.gr
