Στην πιο άκυρη χρονικά στιγμή και στην πιο ευάλωτη ψυχικά κατάστασή σου, σου εμφανίζει ένα παρελθόν για να σε δοκιμάσει. Να σε κάνει να σκεφτείς εάν αποφάσισες σωστά, τότε.
Μήπως τελικά σου δίνει μία δεύτερη ευκαιρία για την ίδια ιστορία, ώστε να ζήσεις τη διαφορετική τροπή, την πορεία που ίσως εάν δεν έσφαλλες, να είχες ζήσει ;
«Μην αφήσεις μία παλιά φλόγα να σε κάψει δύο φορές». Αυτή την φράση προσπαθώ να επιβάλλω στον εαυτό μου. Να την καταλάβω, να την νιώσω. Πρέπει να την πιστέψω.
Παλιά φλόγα. Άρα παρελθόν. Κάτι όμως που έλαβε χώρα και με έκαψε. Με όποιον τρόπο. Όμως τι;
Ένας άνθρωπος που ενσάρκωνε πολλούς ρόλους στη ζωή μου. Φίλος και εραστής. Δύσκολη ισορροπία. Δύσκολα αποδεκτό.
Αυτός που με έπαιρνε αγκαλιά επειδή το εκάστοτε επίσημο αίσθημα απουσίαζε, ο άνθρωπος που στήριζε τις επιλογές μου και ήταν παρών στα λάθη μου, να μετατράπηκε τελικά στο μεγαλύτερο μου λάθος. Η μήπως όχι;
Το να μπορείς να διαχειρίζεσαι τέτοιου είδους καταστάσεις, σε μετατρέπει σε μία πολύ δυνατή ύπαρξη. Μαθαίνεις να κοντρολάρεις τον εαυτό σου, να χαλιναγωγείς τα συναισθήματα σου, εφόσον διαχωρίζεις κάθε στιγμή πως πρέπει να αντιδράσεις.
Πέραν αυτού, όμως, ρισκάρεις να χάσεις πολλά σημαντικά πράγματα. Όπως ένα φίλο. Και ο πόνος της απώλειας ενός φίλου διαφέρει κατά πολύ με τον χωρισμό ενός ερωτικού συντρόφου.
Με μία λάθος αντίδραση, με ένα ξέσπασμα λίγο περισσότερο του επιτρεπτού, χάνεται ο έλεγχος, Οι ισορροπίες άλλωστε είναι πολύ λεπτές.
Και κάπως έτσι, κουράζεσαι να επιβάλλεσαι συνεχώς στον εαυτό σου, να του επιβάλλεις διαρκώς δοκιμασίες, προκειμένου τα συναισθήματα σου να μην μπερδέψουν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι από μόνη της διχασμένη. Και όταν φτάνεις στο σημείο να διαλέξεις, δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό.
Το λογικό, θα σκεφτείς, να κρατήσεις το επίπεδο φιλικό. Όμως πόσο δυνατός είσαι ώστε σε μία μέρα να κάνεις στάχτη την φλόγα που σου καίει τα σωθικά; Πώς να πείσεις τον εαυτό σου ότι με το να πας κόντρα στα συναισθήματα σου έκανες το σωστό;
Με όλα αυτά τα γιατί, να τα λύνεις στην μετέπειτα πορεία. Να βρίσκεις απαντήσεις με το πέρασμα του χρόνου και να ρυθμίσεις από την αρχή το φιλικό επίπεδο. Να αφήνεις την φλόγα να σιγοκαίει μέσα σου για να αποδείξεις πως μπορείς να το κάνεις να πετύχει.
Κι έρχεται εκείνη η στιγμή, που όχι απλά δεν το περιμένεις, αλλά είσαι και εντελώς απροετοίμαστη να το επεξεργαστείς σαν ιδέα. Εμφανίζεται με αφορμές που λειτουργούν σαν προσάναμμα και η φλόγα φουντώνει. Η πιο ευάλωτη πτυχή του εαυτού σου, αδύναμη να αντισταθεί, παραδίνεται στη δύνη των συναισθημάτων κι όσο και αν γνωρίζεις πως ο έλεγχος χάθηκε ξανά, δε δύνασαι πια να αναλογισθείς τις συνέπειες.
Κι επιτέλους, ας ξεκαθαρίσει το τοπίο. Έχουν κουραστεί τα χέρια μας, να κρατάνε τα προσχήματα.
Γράφει η Αναστασία Λούλατζη
ilov.gr