Κλεισμένη στο μικρό και ασφαλής καβούκι μου, ζούσα πολύ ευτυχισμένη
Είχα πλάσει ένα διαφορετικό και όμορφο κόσμο και στα αλήθεια έτσι πίστευα πως ήταν η έτσι νόμιζα.
Εκεί λοιπόν, και πάντα σύμφωνα με την δική μου οπτική, υπήρχε δικαιοσύνη, λογική όπου χρειαζόταν και η ειλικρίνεια θεωρείτο τεράστιο προσόν.
Το να προσφέρεις ήταν και αυτό δεδομένο.
Η αγάπη και ο έρωτας ανάμεσα στους ανθρώπους, δύναμη μεγάλη.
Την πρώτη μου φορά που βγήκα έξω με έναν αέρα σιγουριάς σάστισα πραγματικά.
Αποκλείεται, σκέφτηκα, αυτοί εδώ έξω να είναι οι σωστοί και εγώ να ζούσα με τόσες αυταπάτες.
Ζώντας όλο και περισσότερο με τα δικά τους δεδομένα, αρνούμενη τα δικά μου πιστεύω, βάζοντας πολύ νερό στο κρασί μου κατέληξα πως τελικά κέρδισαν.
Είναι τόσοι πολλοί και κινούνται στον ίδιο δρόμο, η λογική έρχεται και σου κλείνει το δρόμο, σου περιορίζει τη σκέψη εμποδίζοντας να λειτουργείς αντισυμβατικά και απρόβλεπτα.
Πρέπει να ενταχθείς, είπα, και να αποτελέσεις μέρος του συνόλου. Οι ανάγκες των πολλών υπερτερούν έναντι στις ανάγκες των λίγων!
Παρανοημένες οι έννοιες … βολή, συμφέρον, αγάπες με ανταλλάγματα απαιτούν να πάρουν δίχως να στερηθούν, τίποτα να μη χαλάσει την καλοκουρδισμένη τους καθημερινότητα.
Πίστευα πως μπορώ να κάνω τη διαφορά ανάμεσά τους.
Πάλεψα πολύ σκληρά γι’ αυτή μου την πεποίθηση, μέχρι που βαρέθηκα , κουράστηκα να ασχολούμαι μαζί τους.
Με κούρασε βρε αδερφέ τόση προσποίηση, τόσα λόγια που δεν έγιναν πράξη.
Πίστευα πως ο έρωτας είναι η απόλυτη δύναμη στα χέρια μας, σε κάνει να μπορείς να κάνεις τα αδύνατα δυνατά.
Λάθος, μεγάλο λάθος.
Οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι. Δε μπορούν όλοι. Δεν τολμούν όλοι.
Ανοίχτηκα. Λάθος, μεγάλο λάθος.
Οι άνθρωποι δεν το αξίζουν, όχι όλοι.
Πίστεψα. Λάθος, μεγάλο λάθος.
Σε πολλά λόγια, μεγάλα λόγια.
Επιστρέφω λοιπόν εκεί στο μικρό μου καβούκι, παρέα με τα απατηλά όνειρά μου, πως κάποτε, ίσως κάποτε, κάποιος άλλος καταφέρει να αλλάξει κάτι, σε αυτόν τον κόσμο.
Εγώ δεν το κατάφερα και λυπάμαι πολύ γι΄αυτό μα έτσι είναι η ζωή!
Έτσι λοιπόν, σιγά σιγά, βήμα βήμα επιστρέφω στο ασφαλή μου καβούκι.
Έρχονται φορές που πνίγομαι από τα θέλω μου από την ανισότητα μου από τα απόλυτα πιστεύω μου, το σκάω ακόμα που και που ελπίζοντας πως ίσως και να βρω κάποιο σύμμαχο!
anapnoes.gr