Δεκαέξι ανδρικές και δώδεκα γυναικείες ομάδες θα μετάσχουν στη διοργάνωση, η οποία θα διαρκέσει δύο εβδομάδες και θα ολοκληρωθεί το Σάββατο 28/7. Τα δύο αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα βρίσκονται ήδη στην Ισπανία και είναι έτοιμα να παλέψουν για το καλύτερο δυνατό, με απώτερο στόχο να βρεθούν στις θέσεις του βάθρου.
Το πρώτο διήμερο της διοργάνωσης περιλαμβάνει μόνο παιχνίδια γυναικών κι έτσι η ομάδα του Γιώργου Μορφέση θα πάρει την πρώτη... γεύση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αντιμετωπίζοντας τη Γαλλία (Σάββατο 14/7, 21:30 ώρα Ελλάδας) και την Ιταλία (Κυριακή 15/7, 21:30), στο πλαίσιο του Α΄ ομίλου. Θα ακολουθήσουν για την εθνική οι αναμετρήσεις με την Κροατία (Τρίτη 17/7, 18:00), το Ισραήλ (Πέμπτη 19/7, 15:00) και την Ολλανδία (Σάββατο 21/7, 21:30). Η ελληνική ομάδα δεν θα έχει πρόβλημα να πλασαριστεί στην πρώτη τετράδα που παίρνει το «εισιτήριο» για τους προημιτελικούς, όμως το ζήτημα είναι η κατάταξή της, η οποία θα κριθεί από τα ντέρμπι με την «ασημένια» Ολυμπιονίκη Ιταλία και τη φιναλίστ των δύο προηγούμενων Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων Ολλανδία. Η πρωτιά εξασφαλίζει εύκολο αντίπαλο στα προημιτελικά και ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την τετράδα της διοργάνωσης, ενώ η δεύτερη και η τρίτη θέση οδηγούν σε ένα νοκ-άουτ «φωτιά», με αντίπαλο μία από τις τρεις ισχυρές ομάδες του Β΄ ομίλου (Ισπανία, Ρωσία, Ουγγαρία).
Έξι χρόνια μετά την τελευταία επιτυχία της, το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του Αϊντχόφεν το 2012, κι έπειτα από μία σειρά οδυνηρών ηττών σε καθοριστικά παιχνίδια, η εθνική γυναικών γεύτηκε ξανά το... νέκταρ της επιτυχίας τον περασμένο Μάρτιο, κατακτώντας το Europa Cup, όχι πολύ μακριά από τη Βαρκελόνη, στην πόλη Ποντεβέδρα. Μπορεί η νεοσύστατη διοργάνωση της LEN να ήταν δευτερεύουσας σημασίας, το βασικό όμως για την ελληνική ομάδα ήταν να ξαναβρεί τη χαμένη αυτοπεποίθησή της και την πίστη ότι μπορεί να νικήσει σε μεγάλα ματς. Ο Γιώργος Μορφέσης θα καθοδηγήσει την εθνική για τέταρτη φορά σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (μετά το διάλειμμα του 2016), έχοντας όμως μία σημαντική απώλεια, καθώς η Έλενα Κούβδου αποφάσισε να σταματήσει την καριέρα της και στερεί από τον ομοσπονδιακό τεχνικό μία λύση ποιότητας και εμπειρίας κάτω από τα δοκάρια. Το βάρος θα αναλάβει η Χρυσή Διαμαντοπούλου, με δεύτερη επιλογή την -αναπληρωματική της και στον Ολυμπιακό- Ιωάννα Σταματοπούλου. Μετά την αποχώρηση της Κούβδου (και της Φιλιώς Μανωλιουδάκη, αμέσως μετά το περσινό Παγκόσμιο) η εθνική διαθέτει ένα εξαιρετικά νεανικό σύνολο, με 10 από τις 13 πολίστριες της αποστολής να είναι κάτω των 25 ετών, αλλά με πολλές διακρίσεις σε επίπεδο νεανίδων και νέων γυναικών. Το ταλέντο δεν έλειψε ποτέ, το δίδυμο φουνταριστών Ασημάκη-Ξενάκη είναι από τα κορυφαία στον κόσμο (ο Μορφέσης θα τις χρησιμοποιήσει κάποιες φορές και ταυτόχρονα, ποντάροντας στην ικανότητα της αριστερόχειρα Ξενάκη να παίζει και στα δεξιά της επίθεσης) και οι διαφορές με τις υπόλοιπες ομάδες της ελίτ δεν είναι μεγάλες, οπότε η ψυχολογία και οι λεπτομέρειες θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Είκοσι συμμετοχές σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα μετράει ως τώρα η εθνική ανδρών, χωρίς ποτέ να έχει καταφέρει να ανέβει στο βάθρο των νικητών. Οι τέταρτες θέσεις του 1999 (Φλωρεντία) και του 2016 (Βελιγράδι) αποτελούν το «ταβάνι» της ελληνικής ομάδας, που αυτή τη φορά θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω και να πανηγυρίσει ένα μετάλλιο. Η κατάκτηση του Champions League από τον Ολυμπιακό, ο οποίος αποτελεί τη βάση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, δίνει ψυχολογική ώθηση στη «γαλανόλευκη», η οποία μετέχει στον Γ΄ όμιλο και ξεκινά τις υποχρεώσεις της με δύο βατά παιχνίδια, κόντρα στην Τουρκία (Δευτέρα 16/7, 15:00) και την Ολλανδία (Τετάρτη 18/7, 16:30). Το ματς που θα κρίνει την πρωτιά του ομίλου θα γίνει την Παρασκευή 20/7 (21:30) απέναντι στην παγκόσμια πρωταθλήτρια Κροατία, η οποία όμως θα παραταχθεί στη Βαρκελόνη χωρίς το μεγάλο αστέρι της, τον Σάντρο Σούκνο. Η πρώτη θέση οδηγεί απευθείας στα προημιτελικά κι εκεί -λογικά- σε ένα ζευγάρωμα με τον δεύτερο του Β΄ ομίλου (Ισπανία ή Μαυροβούνιο), ενώ ο δεύτερος θα δώσει χιαστί παιχνίδι με τον 3ο του Α΄ ομίλου (πιθανότατα Γερμανία) και, εφόσον περάσει, θα αντιμετωπίσει το νικητή του Β΄ ομίλου. Λεπτομέρεια των διασταυρώσεων: ο πρώτος του ομίλου της εθνικής θα βρει στα ημιτελικά απέναντί του την πανίσχυρη και «πεινασμένη», μετά την απώλεια του περσινού Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, Σερβία, ενώ ο δεύτερος αποφεύγει τους «πλάβι» ως τον τελικό...
Χωρίς καλά-καλά να γίνει αντιληπτό, ο Θοδωρής Βλάχος έχει προχωρήσει σε σταδιακή ανανέωση της εθνικής ομάδας και ήδη υπάρχουν πέντε αλλαγές σε σχέση με τη 13άδα των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Ακόμη πιο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι στην αποστολή για τη Βαρκελόνη «χώρεσαν» τρία μέλη της εθνικής νέων, που κατέκτησε πέρυσι στο Βελιγράδι τον παγκόσμιο τίτλο (Ζερδεβάς, Σκουμπάκης, Νικολαΐδης), χωρίς μάλιστα να συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς ο κατά τεκμήριο πιο ταλαντούχος παίκτης αυτής της γενιάς, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Ακολουθώντας την πρακτική που έχει υιοθετήσει και στον Ολυμπιακό, ο ομοσπονδιακός τεχνικός ποντάρει σε παίκτες πολυθεσίτες, έχοντας στην αποστολή μόνο έναν «καθαρόαιμο» αμυντικό (Σκουμπάκης), τρεις φουνταριστούς, ο ένας εκ των οποίων όμως (Κολόμβος) αναμένεται να χρησιμοποιηθεί και στην άμυνα, και περιφερειακούς που μπορούν να παίξουν και ως αμυντικοί. Ο Βλάχος αναμένεται να αξιοποιήσει κάποια από τα «τρικ» που βοήθησαν την ομάδα του Πειραιά να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν έχει έναν «κέρβερο» σαν τον Πάβιτς κάτω από τα δοκάρια, ούτε κάποιον τόσο πολυσύνθετο παίκτη όσο ο Ομπράντοβιτς...
Όλοι οι αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος θα διεξαχθούν στην ανοιχτή πισίνα «Πικορνέλ», χωρητικότητας 3.000 θεατών, που εγκαινιάστηκε το 1969 κι ένα χρόνο αργότερα φιλοξένησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα υγρού στίβου. Η εγκατάσταση ανακαινίστηκε το 1990, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελόνης, όπου φιλοξένησε τα αγωνίσματα της κολύμβησης, την τελική φάση της υδατοσφαίρισης (εκεί διεξήχθη ο ιστορικός τελικός της Ιταλίας με την Ισπανία) και το κολυμβητικό σκέλος του μοντέρνου πεντάθλου. Εκεί διεξήχθησαν επίσης αγωνίσματα των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων του 2003 (συγχρονισμένη) και του 2013 (υδατοσφαίριση).
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΩΝ
Το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης διεξήχθη το 1926 στη Βουδαπέστη, παράλληλα με το αντίστοιχο της κολύμβησης και των καταδύσεων. Τα αθλήματα της πισίνας (μαζί με τη συγχρονισμένη κολύμβηση, που προστέθηκε αργότερα στο πρόγραμμα) συμβάδισαν μέχρι το 1999, οπότε η LEN αποφάσισε να διεξάγει χωριστά τις διοργανώσεις της υδατοσφαίρισης. Από το 1987 εντάχθηκε στο πρόγραμμα και το γυναικείο πόλο, το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του οποίου είχε διεξαχθεί ανεξάρτητα, δύο χρόνια νωρίτερα (1985), στο Όσλο.
Στους άνδρες, η Ουγγαρία ήταν η κυρίαρχος ως το 1999, έχοντας κατακτήσει δώδεκα τίτλους. Από τη χαραυγή της νέας χιλιετίας τα "σκήπτρα" πήραν οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που έχουν έκτοτε μονοπωλήσει την κορυφή: τέσσερις φορές η Σερβία, εκ των οποίων τρεις συνεχόμενες, δύο η Σερβία/Μαυροβούνιο (ως ενιαίο κράτος) και από μία η Κροατία και το Μαυροβούνιο.
Στις γυναίκες, αντίστοιχα, πολυνίκης είναι η Ιταλία με πέντε τρόπαια, ακολουθούμενη από την Ολλανδία που έχει τέσσερα (τελευταίο εκ των οποίων το 1993) και τις Ρωσία και Ουγγαρία με τρία.
Η Ελλάδα εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1970 στη Βαρκελόνη, όπου η εθνική ανδρών κατετάγη δέκατη. Απουσίασε από τη Βιέννη το 1974 και από το 1977 μετέχει αδιαλείπτως στην τελική φάση του θεσμού, ενώ από το 1989 μόνιμο "παρών" δίνει και η εθνική γυναικών. Η τελευταία έχει χαρίσει στη χώρα μας και τα μοναδικά μετάλλιά της στο θεσμό, ανεβαίνοντας στο δεύτερο σκαλί του βάθρου το 2010 στο Ζάγκρεμπ (έχασε 11-6 στον τελικό από τη Ρωσία) και το 2012 στο Αϊντχόφεν (ηττήθηκε 13-10 από την Ιταλία). Σε ό,τι αφορά τους άνδρες, η εθνική έφτασε δύο φορές στην τετράδα, αλλά δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη... γλυκόπικρη τέταρτη θέση. Το 1999 ηττήθηκε στον «μικρό τελικό» με 7-6 από την Ιταλία, ενώ πριν δύο χρόνια στο Βελιγράδι έχασε 13-10 από την Ουγγαρία.
Αναλυτικά τα μετάλλια και η ελληνική παρουσία στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα:
ΑΝΔΡΕΣ
ΕΤΟΣ ΠΟΛΗ ΧΡΥΣΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΕΛΛΑΔΑ
1926 Βουδαπέστη Ουγγαρία Σουηδία Γερμανία Δεν μετείχε
1927 Μπολόνια Ουγγαρία Γαλλία Βέλγιο Δεν μετείχε
1931 Παρίσι Ουγγαρία Γερμανία Αυστρία Δεν μετείχε
1934 Μαγδεμβούργο Ουγγαρία Γερμανία Βέλγιο Δεν μετείχε
1938 Λονδίνο Ουγγαρία Γερμανία Ολλανδία Δεν μετείχε
1947 Μόντε Κάρλο Ιταλία Σουηδία Βέλγιο Δεν μετείχε
1950 Βιέννη Ολλανδία Σουηδία Γιουγκοσλαβία Δεν μετείχε
1954 Τορίνο Ουγγαρία Γιουγκοσλαβία Ιταλία Δεν μετείχε
1958 Βουδαπέστη Ουγγαρία Γιουγκοσλαβία ΕΣΣΔ Δεν μετείχε
1962 Λειψία Ουγγαρία Γιουγκοσλαβία - Δεν μετείχε
ΕΣΣΔ
1966 Ουτρέχτη ΕΣΣΔ Αν. Γερμανία Γιουγκοσλαβία Δεν μετείχε
1970 Βαρκελόνη ΕΣΣΔ Ουγγαρία Γιουγκοσλαβία 10η
1974 Βιέννη Ουγγαρία ΕΣΣΔ Γιουγκοσλαβία Δεν μετείχε
1977 Γιόνκεπινγκ Ουγγαρία Γιουγκοσλαβία Ιταλία 9η
1981 Σπλιτ Δυτ.Γερμανία ΕΣΣΔ Ουγγαρία 10η
1983 Ρώμη ΕΣΣΔ Ουγγαρία Ισπανία 9η
1985 Σόφια ΕΣΣΔ Γιουγκοσλαβία Δυτ. Γερμανία 8η
1987 Στρασβούργο ΕΣΣΔ Γιουγκοσλαβία Ιταλία 11η
1989 Βόννη Δυτ.Γερμανία Γιουγκοσλαβία Ιταλία 11η
1991 Αθήνα Γιουγκοσλαβία Ισπανία ΕΣΣΔ 6η
1993 Σέφιλντ Ιταλία Ουγγαρία Ισπανία 6η
1995 Βιέννη Ιταλία Ουγγαρία Γερμανία 9η
1997 Σεβίλη Ουγγαρία Γιουγκοσλαβία Ρωσία 7η
1999 Φλωρεντία Ουγγαρία Κροατία Ιταλία 4η
2001 Βουδαπέστη Γιουγκοσλαβία Ιταλία Ουγγαρία 7η
2003 Κράνι Σερβία/Μαυρ. Κροατία Ουγγαρία 8η
2006 Βελιγράδι Σερβία Ουγγαρία Ισπανία 6η
2008 Μάλαγα Μαυροβούνιο Σερβία Ουγγαρία 11η
2010 Ζάγκρεμπ Κροατία Ιταλία Σερβία 9η
2012 Αϊντχόφεν Σερβία Μαυροβούνιο Ουγγαρία 6η
2014 Βουδαπέστη Σερβία Ουγγαρία Ιταλία 6η
2016 Βελιγράδι Σερβία Μαυροβούνιο Ουγγαρία 4η
** Το 1962 Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ενωση μοιράστηκαν το ασημένιο μετάλλιο, ενώ δεν απονεμήθηκε χάλκινο.
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
ΕΤΟΣ ΠΟΛΗ ΧΡΥΣΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΕΛΛΑΔΑ
1985 Όσλο Ολλανδία Ουγγαρία Δ. Γερμανία Δεν μετείχε
1987 Στρασβούργο Ολλανδία Ουγγαρία Γαλλία Δεν μετείχε
1989 Βόννη Ολλανδία Ουγγαρία Γαλλία 7η
1991 Αθήνα Ουγγαρία Ολλανδία Ιταλία 7η
1993 Λιντς Ολλανδία Ρωσία Ουγγαρία 7η
1995 Βιέννη Ιταλία Ουγγαρία Ολλανδία 4η
1997 Σεβίλη Ιταλία Ρωσία Ολλανδία 7η
1999 Πράτο Ιταλία Ολλανδία Ρωσία 5η
2001 Βουδαπέστη Ουγγαρία Ιταλία Ρωσία 4η
2003 Λιουμπλιάνα Ιταλία Ουγγαρία Ρωσία 5η
2006 Βελιγράδι Ρωσία Ιταλία Ουγγαρία 6η
2008 Μάλαγα Ρωσία Ισπανία Ουγγαρία 6η
2010 Ζάγκρεμπ Ρωσία ΕΛΛΑΔΑ Ολλανδία 2η
2012 Αϊντχόφεν Ιταλία ΕΛΛΑΔΑ Ουγγαρία 2η
2014 Βουδαπέστη Ισπανία Ολλανδία Ουγγαρία 6η
2016 Βελιγράδι Ουγγαρία Ολλανδία Ιταλία 5η
ΑΠΕ-ΜΠΕ.
