Ο τελικός κυπέλλου δεν ήταν ένα συνηθισμένο ζευγάρι δεδομένου του ότι δεν συμπεριλάμβανε ούτε ομάδες του ΠΟΚ, ούτε όμως και τους παραδοσιακούς «γίγαντες» της Θεσσαλονίκης, Άρη και ΠΑΟΚ. Μέσα σε γενική έκπληξη, Ηρακλής και ΟΦΗ έπαιρναν το εισιτήριο για τον τελικό της διοργάνωσης «επιβεβαιώνοντας» εκείνη την δεκαετία την δυναμική τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πρωτάθλημα δεν είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο εξ αιτίας της απεργίας των ΠΑΕ και οι φίλαθλοι αναζητούσαν μια «φρεσκάδα» από δύο πολύ καλοδουλεμένες ομάδες. Στους ημιτελικούς ο Ηρακλής είχε κάνει το «μπαμ» πετώντας έξω τον Παναθηναϊκό (0-0 και 3-2 στο ΟΑΚΑ), ενώ ο ΟΦΗ δεν επέτρεψε στον Διαγόρα Ρόδου να ονειρεύεται περισσότερο (2-0 & 3-1). Επιφυλακτικές οι δύο ομάδες το πρώτο μισάωρο δεν ανοίγονταν, συνεπώς και οι φάσεις έλειψαν μπροστά στις δύο εστίες. Ακριβώς στο 30’ ο Ηρακλής κερδίζει κόρνερ που εκτελεί ο Χατζηπαναγής, η μπάλλα παίρνει ύψος μετά την απόκρουση του Μιχαλίτσιου και ο Σάββας Κωφίδης με σουτ πλαγίως από το πέναλτυ κάνει το 1-0. Η αντίδραση του ΟΦΗ δεν άργησε καθόλου να έρθει και σε αντεπίθεση στο 34’ με τον Παπαβασιλείου να σεντράρει από δεξιά, ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης σηκώθηκε πολύ ψηλά και με τον γνώριμό του τρόπο (κεφαλιά γαρ) έφερε την ισοφάριση (1-1). Ο ρυθμός του αγώνα δεν άλλαξε ως το ημίχρονο και παρά τις αλλαγές στην «σκακιέρα» του αγωνιστικού χώρου από τους δύο προπονητές, Αρχοντίδη και Χέραρντς, δεν κατέστη δυνατό ούτε στο 90λεπτο να αλλάξει. Ο ΟΦΗ βεβαίως διατηρούσε μια ελαφρά υπεροχή πραγματοποιώντας περισσότερες επισκέψεις στην εστία του αντιπάλου του χωρίς ουσία, ενώ ο Ηρακλής βασιζόταν στις εμπνεύσεις του Χατζηπαναγή και τα «θανατηφόρα» κόρνερ του που ήταν διαρκής απειλή. Ούτε και η παράταση έβγαλε νικητή και η διαδικασία των πέναλτυ θα έδινε την λύση. Εκεί οι Θεσσαλονικείς κρυφοχαμογελούσαν, αφού 11 χρόνια πριν είχαν κερδίσει το τρόπαιο με τον ίδιο τρόπο με τον «Βάσια» παρόντα χωρίς μάλιστα έκτοτε να ξανακριθεί τελικός από την «άσπρη βούλα»! Από την άλλη και χωρίς ασφαλώς να το… γνωρίζουν, οι του ΟΦΗ έκρυβαν το όπλο που λεγόταν Μύρων Σηφάκης και υπερασπιζόταν την εστία των Κρητών. Ο 27χρονος τερματοφύλακας απετέλεσε τον μεγάλο πρωταγωνιστή του παιχνιδιού αποκρούοντας δύο πέναλτυ χαρίζοντας ουσιαστικά το κύπελλο στην ομάδα του (3-1 πέν.).
Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΠΕΝΑΛΤΙ
Ζούντμπι άουτ
Χαραλαμπίδης 0-1
Ζήφκας απόκρ.
Τσινός 0-2
Δ. Παπαδόπουλος 1-2
Παπαβασιλείου 1-3
Αδάμου αποκρ.
Οι πανηγυρισμοί έξαλλοι από την πλευρά των «μελανόλευκων» του Ηρακλείου, που έστελναν το κύπελλο για πρώτη φορά στην Κρήτη και συνολικά 3ο «επαρχιακό» στην ιστορία ύστερα από εκείνο της Καστοριάς το 1980 και τα δύο της ΑΕΛ το 1985. Ακολούθησε ακόμη ένα της ΑΕΛ το 2007. Ήταν τέτοιος ο θαυμασμός από την «παράσταση» του Σηφάκη που όλοι αυτομάτως τον παρομοίασαν με τον Ρουμάνο Ντουκαντάμ, που έναν χρόνο πριν με 4 επεμβάσεις στα πέναλτυ είχε δώσει τον τίτλο στην Στεάουα Βουκουρεστίου στον τελικό του Πρωταθλητριών κόντρα στην Μπαρσελόνα στην Σεβίλλη. Ειδικά ο Γιάννης Αργυρίου από τα μικρόφωνα της ΕΡΤ, αναφώνησε μετά την απόκρουση του Μύρωνα στην εκτέλεση του Αδάμου: «ε, αυτό είναι από τα σπάνια!»… αναφερόμενος στον μετέπειτα προπονητή του ΟΦΗ, που μοιράστηκε εκείνη την χρονιά τις συμμετοχές με τους Χοσάδα και Μητσέα.
oldfootball.gr
